Mijn loopje...

The wisdom of Age: Don't stop walking
(Mason Cooley)

If I could not walk far and fast, I think I should just explode and perish (Charles Dickens)

Iedereen schijnt haar of zijn eigen, herkenbare loopje te hebben. Ik heb een loopje wat blijkbaar opvalt en waar ik wel eens op aangesproken word. Echt waar, ik overdrijf niet, mijn loopje trekt aandacht. Ooit vroeg iemand me of ik danseres was geweest vanwege mijn loopje, anderen vroegen me of ik altijd veel aan sport heb gedaan (huh?), of ik model ben geweest (serieus), er is me ooit gevraagd of mijn loopje veroorzaakt werd door een hevige verliefdheid- toen ik die niet voelde, iemand zei me dat ik liep als een jong veulen, weer een ander noemde me een struisvogel (tering! wat was ik kwaad), men heeft me gevraagd naar welke muziek ik luister op mijn mp3, vanwege mijn 'energieke' manier van lopen, en op een warme zomerdag zei een wildvreemde jonge vrouw op straat me ineens dat ze mijn loopje zo erotisch vond. Ik doe het niet bewust. Ik trek niet elke dag mijn schoenen aan om op straat voor publiek mijn loopje een beetje te gaan lopen doen zodat ik aandacht krijg. Ik zou je ook echt niet kunnen uitleggen hoe ik loop. Blijkbaar loop ik zoals een erotisch dansende kruising tussen een verliefde veulen en een sportieve struisvogel onder begeleiding van opzwepende beats over de catwalk zou lopen. Zie je het voor je? Ik dus niet, ik heb geen idee hoe ik loop maar zó gaat dus mijn loopje. Zegt men.

 

Ik ben ergens midden op de hei tijdens een lange wandeling met Moos in elkaar gezakt en ik wilde niet meer overeind komen. 'Ik doe het niet meer. Ik hou ermee op'. Onder de pijnstillers zat ik. En ik verrekte van de pijn. Mijn huisarts constateerde ontstekingen in beide schouders, in mijn linkerlies en boven mijn rechterknie, een ontstoken stuit die van binnen en van buiten letterlijk bont en blauw was, een schots en scheef bekken, scoliose én een ernstige burnout met een depressie. 'Als je nu niet onmiddellijk hulp gaat zoeken, dan laat ik je opnemen in een verpleeghuis', zei de huisarts en ik huilde omdat ik wist dat ze gelijk had. Ik leefde gezond maar tegelijk liep ik al jaren te klooien met mijn lichaam. Ik had niet geluisterd naar wat m'n lijf mij geprobeerd had duidelijk te maken. Wie niet horen wil, moet voelen, en ik voelde me een ouwe, beschimmelde, halfverrotte ragdoll waar bovendien een tank overheen was gedenderd. Wanneer ik liep (nou ja, wanneer ik een poging deed tot lopen, want een ukkepuk van achttien maanden zou me nog hebben ingehaald) kon ik dat niet doen zonder te kreunen, te steunen en te vloeken en ik kon nauwelijks meer op eigen kracht naar de plee laat staan naar buiten dus ik had toch maar een rolstoel geleend. Van een loopje was geen enkele sprake. Ik had geen loopje. 'Leer er maar mee leven', zei de professor in Delft nadat hij me had onderzocht. Chronisch pijnsyndroom, zo noemde hij het (pas later bleek ik fibro te hebben) en een andere deskundige adviseerde me om alvast een elektrische rolstoel aan te vragen want  'Het zal alleen maar erger worden, mevrouw Teekamp', en zo, alsof ik geen andere optie meer had, bleek ik begin 2000 officieel het recht te hebben verkregen om op de invalidenplek in de tram plaats te mogen nemen.

 

Dat uitgesproken, specifieke loopje van mij, dat is aan de ene kant het resultaat van vier jaar keihard werken. In die vier jaar heb ik Mensendieck, fysiotherapie, manuele therapie, orthomanuele therapie,  antroposofische fysiotherapie, ritmische massage, reflexzone massage, medicijnen, hulpmiddelen én psychotherapie gehad. In eerste instantie was het doel uit die rolstoel te komen maar al snel werd duidelijk dat er nog een veel grotere klus op me lag te wachten. Als gevolg van de jarenlange mishandelingen uit mijn jeugd had ik mijn lichaam in een ongezonde, onnatuurlijke houding gebracht en ik deed álles verkeerd, al tientallen jaren, waardoor mijn spieren vergeten waren hoe het eigenlijk ook alweer hoorde en mijn botten en gewrichten nonstop op hun sodemieter kregen. Ik was mezelf van binnen aan het slopen geweest zonder dat ik me daarvan bewust was. Ik had de lichaamshouding van iemand die zowel klaar is om te vechten als om te vluchten, automatisch altijd op haar hoede voor eventueel gevaar, ook toen dat gevaar allang geweken was, en ik moest helemaal van voren opnieuw beginnen, als een pasgeboren baby, hoewel die over het algemeen niet hoeft te leren hoe adem te halen en dat moest ik dus wel. Ik werd opnieuw geboren en ja, ik ben me ervan bewust hoe zweverig dat klinkt maar ik heb het echt zo ervaren. Ik leerde opnieuw te ademen, te zitten, opnieuw te staan, te bewegen.

 

Weet je wat zo mooi, prachtig en wonderlijk is? Onze spieren hebben een eigen geheugen. Dat vind ik nou zo geweldig slim gedaan van Moeder Natuur. Hoe het werkt weet volgens mij niemand, maar door middel van meer inzicht in je lichaam gecombineerd met oefeningen en trainingen kun je je spieren helpen zich te herinneren hoe het moet. Ik moest de touwtjes in handen nemen en mijn spieren laten zien dat dat bange meisje van toen niet meer in charge was. En alles deed in het begin zo godvergeten veel pijn. Niet alleen lichamelijk. Onverwerkt leed kwam naar boven, in allerlei geuren en kleuren, want het is natuurlijk niet leuk om te beseffen dat je hard op weg was om voor de rest van je leven invalide in een rolstoel terecht te komen, dankzij je ouders. Dat is fucked up. Ik moest naar een orthomanuele arts (een gespecialiseerde kraker) die met het gemak van een doorgewinterde nekkenbreker (verkleed als Joodse arts) mijn atlas (dat ding bovenaan je nek, bedoel ik) recht zette (krak!) en vervolgens als een vermomde beeldhouwer met iets wat op een beitel leek mijn schaambeen recht tikte (wtf?) en ik was me toch in een kolere humeur naderhand. Ik was woedend. Woedend op de hele wereld, inclusief mijzelf. Maar ik leerde. You live and you learn. En ik ging door want opgeven, dat was nou juist de optie die ik niet had. Sodemieter toch op met je elektrische rolstoel en je invalideplek in de tram. Ik wilde lopen. Ik wilde het juiste loopje kunnen lopen. Mijn loopje.

 

Maar hoe werkt dat met een loopje? Hij is alleen goed wanneer hij echt van joú is. Al die wannabe ganstertjes met hun zogenaamde gangsta walk, je ziet zó dat het nep is. Het komt niet van binnenuit, het weerspiegelt niet wat ze zijn maar laat alleen maar zien wat ze zouden willen zijn.  Na vier jaar zwoegen bleek ik twee centimeter te zijn 'gegroeid' omdat ik eindelijk de juiste houding had en moest ik een schoenmaat groter omdat mijn voeten eindelijk normaal stonden. Maar ik was niet klaar. Ik moest het me nog eigen maken. Het was alleen nog maar de techniek en mijn loopje had geen soul, geen terroir.  Dat kwam later, drie jaar later om precies te zijn, toen ik iemand ontmoette die me bewust en onbewust een heleboel leerde over onder andere zelfrespect. 'Keep your head up en geloof in jezelf', zei hij tegen me, keer op keer, en hij stimuleerde me om mezelf te herontdekken na de dood van Moos. Ik leerde door hem dat woede ook een positieve kracht kan zijn en dat je er gebruik van kunt maken, zoals ik al eerder maar dan onbewust gedaan had in die vier jaren. Plus we hielden van elkaar en alleen al die gedachte was voldoende om het vuurtje van mijn loopje brandende te krijgen.  Ik ontdekte zoveel redenen om blij te zijn met mezelf en om niet bang te zijn voor de wereld. Ik begon me eindelijk weer vrouw te voelen, sterk, mooi, slim, sexy, en dat ben ik niet meer kwijtgeraakt. Eerst kwam de techniek, daarna het gevoel. Mijn ex-vriend heeft me klote streken geleverd maar dankzij hem werd mijn loopje pas echt van mij.

 

Je voelt 'm al aankomen, he? Nu komt dan de boodschap van mijn verhaal. Het motto van mijn stukje blog. Wel, lieve lezers en lezeressen, ten eerste moet je me dus nooit en te nimmer vergelijken met een vogel op hoge poten wanneer je me ooit in levende lijve ontmoet want dat wordt door mij niet gewaardeerd. En ten tweede wil ik je zeggen dat het de moeite waard is om in jezelf te blijven geloven. Ook als het leven je alweer een flinke smack in het gezicht heeft gegeven. De meeste mensen hebben geen idee hoe sterk ze eigenlijk zijn! Neem alsjeblieft van mij aan dat ik echt niet zo spectaculair anders ben dan jij wat dat betreft. Als ik het kan, dan kan jij het ook. En ik ben er nog lang niet. Maar ik geloof in mezelf en dat kan niemand me meer afnemen. Ik loop met mijn hoofd hoog en mijn lichaam recht. Een filmpje van mijn manier van rennen werd geanalyseerd. 'Perfect' was de uitkomst en ik wist niet wat ik hoorde. Ik doe niet aan rennen, maar als ik het doe dan ren ik perfect. Bepaalde dingen heb ik moeten opgeven en daar kan ik af en toe de pest over in hebben maar ik accepteer het wel want ik ben niet dom en ik blijf in mezelf geloven. In ieder mens zit een vechter, ook in jou, schat, en waar je ook voor vecht, wees realistisch maar blijf in jezelf geloven. Keep on walking!