Voor N.

Ze is mooi en ik vermoed dat ze met het ouder worden alleen maar mooier gaat worden. Een prachtig meisje van 19 waarvan slechts een paar mensen weten dat ze een groot geheim heeft. Aan de buitenkant is ogenschijnlijk niets aan de hand. Je ziet niets. Maar dit meisje wordt mishandeld. Door haar ouders. Terwijl ik dit schrijf hoop ik dat ze inmiddels haar ouderlijk huis heeft verlaten. Weg uit die onveilige en ziekmakende omgeving. Het is nog niet zo lang geleden dat ze voor het eerst met iemand praatte over de mishandelingen. Jarenlang heeft ze alles geheim gehouden. Het is het soort geheim dat niemand ooit met zich mee zou hoeven dragen, een geheim dat thuis hoort in het riool, tussen de drek en de vuiligheid. Naast het geweld dat ze ondervindt is ze gedwongen om een rol te spelen, een masker te dragen voor de buitenwereld. Jezelf zijn is onmogelijk, wanneer je zoiets traumatiserends verborgen moet houden. Het vreet energie, het geeft veel stress en emotioneel kom je op een onbewoond eiland te zitten. Zo te moeten leven is een (onbewuste) keuze die is gebaseerd is op angst. Angst voor de gevolgen als je je mond open doet. Angst voor repercussies. Angst om alles te verliezen. Ook een kind wat mishandeld en/of misbruikt wordt door één of beide ouders houdt van haar of zijn ouder(s). De liefde, de loyaliteit van een kind kent nog geen voorwaarden. Een kind stelt nog geen grenzen. Het laatste wat een jong kind wil is mama of papa pijn doen en misschien wel helemaal kwijtraken. Die angst wordt vaak gevoed door de dader(s). Het is als een langzaam werkend vergif, wat uiteindelijk zelfs dénken aan iemand in vertrouwen nemen lam legt en uitschakelt. Je zwijgt. En zolang je zwijgt sta je er helemaal alleen voor.

Ik vind het ontzettend dapper van dat meissie dat ze is gaan praten. En ik ben zo blij voor haar dat ze mensen om zich heen heeft die ze dus zo vertrouwt dat ze hen haar geheim heeft verteld. Ze is moedig en sterk. Niet alleen omdat ze is gaan praten. Ook omdat ze jaar in, jaar uit de moed en de kracht had om door te blijven gaan met overleven. Kindermishandeling, in welke vorm dan ook, steelt van een kind. Het steelt onschuld, vertrouwen, respect, liefde, plezier, blijheid. Het steelt het leven van een kind en geeft er overleven voor terug. Maar een kind heeft de kracht van een leger krijgers.

Ik was niet dom. Ik wist dat het fout was. Dat het niet hoorde. Ik wist dat het slecht was. Hij had het me zelf duidelijk gemaakt. 'Als je dit aan iemand vertelt gaan je moeder en ik de gevangenis in en jij zult je zusje en broertje nooit meer zien want jullie komen gescheiden van elkaar in tehuizen'. Ik had meteen mijn conclusie getrokken. Wat bij ons thuis gebeurde, deugde niet. Toch duurde het tot mijn 16de voordat ik er met iemand over durfde te praten. Een vriendinnetje. Ze vond het heel erg maar wist niet wat ze kon doen. Haar vader sloeg haar moeder twee keer in de week in elkaar. Wat kon ze doen? Ze was net zo eenzaam als ik. En net zo bang.

Kindermishandeling draait om macht. Ook sexueel misbruik van kinderen. Een ouder heeft de macht om een kind te dwingen een deel van zichzelf aan de kant te schuiven. Zolang je met een dergelijk geheim blijft rondlopen kun je niet jezelf zijn, kun je niet open gaan en opbloeien. Je hebt een mond, de woorden hangen in de lucht, je hoeft ze alleen maar te plukken en uit te spreken. Was het maar zo simpel. Ging het maar zo eenvoudig. Oh, de liefde en loyaliteit van een kind... Onvoorwaardelijk. Kindermishandeling is een zonde, één van de ergste zonden die er bestaan. In 2010 werden alleen al in Nederland 180.000 gevallen van mishandeling bij kinderen tussen de 0-18 jaar gerapporteerd (bron: Nederlands Jeugd Instituut)

Ik ken een hoop survivors van kindermishandeling/sexueel misbruik. Dat maakt verdrietig en boos, hoe trots ik ook op die mensen kan zijn. Elke survivor is er één teveel. Want elke survivor is ooit slachtoffer geweest. Als mens maar helemaal als moeder kan ik mij niet voorstellen dat je je kind gaat mishandelen. Zo afhankelijk van jouw liefde, bescherming en verzorging, hoe kun je het in je hoofd halen om je kind zo te kwetsen en te beschadigen? Ik weet dat de daders in de meeste gevallen zelf met mishandeling te maken hebben gehad. Ze zijn zelf mishandeld of ze zijn er getuige van geweest. Voor mij is dat geen excuus en het mag ook nooit als excuus gebruikt worden. Mijn jeugd heeft me juist gemotiveerd om een goede moeder te zijn. Ik wist hoe het niet hoorde, ik wist dat het anders moest en zo heb ik het gedaan. Voor mezelf heb ik me nooit geschaamd. Wel voor mijn ouders. Toen ik een jaar of 20 was ben ik uit de kast gekomen. Er waren wel wat mensen die mijn achtergrond kenden (Moos natuurlijk ook) maar tijdens een intiem feestje met goede vrienden en vriendinnen ben ik pas echt in de openbaarheid getreden. Toen ik was uitgesproken werd het stil. Ik had nooit iets gezegd om mezelf te beschermen, mijn zusje en broertje, maar ook mijn ouders. Niemand wil een kind zijn dat mishandeld wordt en niemand wil ouders die mishandelen. Daar voor uit komen is een gigantisch belangrijke maar ook zeer moeilijke stap. Als ik had verteld dat mijn ouders drugs dealers waren, zouden de reacties minder geshockeerd zijn geweest.

Het verhaal van dat mooie 19-jarige meisje heeft voor mij een extra lading. Ik ken haar moeder. Ik zag haar moeder als een engel, pure goedheid. Dat was het beeld wat ik van haar had, jarenlang. Ik heb haar vertrouwd, ik geloofde haar, ik beschouwde haar als een autoriteit, ik had zoveel respect voor die vrouw. Dat hele plaatje is nu verwoest. Ik kan het maar niet begrijpen. De vrouw die ik kende als zachtaardig, liefhebbend en integer blijkt helemaal niet te bestaan. Ze is geen engel. Engelen plegen geen zonden. De dochter zelf ken ik nauwelijks. Maar dat hoeft ook niet. Mijn betrokkenheid bij elk kind wat mishandeld wordt is net zo vanzelfsprekend als de liefde van een kind voor vader en/of moeder. Ik hoop dat ze het gaat redden, dat mooie meisje met haar mooie ogen. Ik hoop dat ze zich realiseert hoe sterk ze is, dat ze zich niet voor zichzelf schaamt en dat ze de moed zal vinden om de cirkel te doorbreken. Kindermishandeling moet stoppen. 180.000 slachtoffers zijn er 180.000 te veel en die cijfers geven lang niet het totale aantal gevallen van kindermishandeling weer. Het is een kwaad dat de wereld uit moet. Stel je voor, drie Arena's tot de nok toe gevuld met getraumatiseerde kinderen. Wanneer houdt het nou eindelijk eens op?