Graag!

Ik vind het wel een beetje griezelig, hoor, ik zeg het je eerlijk. Hoe lang geleden is het dat ik voor het laatst een stukje blog heb gepost? Maanden geleden moet het zijn geweest, misschien wel een half jaar. Of het me nu gaat lukken, dat durf ik niet te zeggen. Frustrerend is het. Het hoofd zit vol met woorden, zinnen, alinea's en zoveel onderwerpen om over te schrijven maar het lijf wilde de hele tijd niet meewerken dus ik hoop en ik duim en ik bid het een en ander in de hoop dat er ergens een godheid is die luistert ("Hallo? Ben je daar nog?") en ik gooi er elke 10 minuten een paar rekoefeningen tegenaan want ik wil zo graag. Zo graag wil ik schrijven, m'n hoofd opruimen en 'n beetje spuien en goochelen met taal, want dat vind ik leuk en het geeft me rust, schrijven ontspant en dat is precies wat de dokter zegt: "Doe iets voor jezelf waar je ontspannen van wordt". Ik wil zo graag. Ik wil me weer goed voelen. Nou ja, goed genoeg want met fibromyalgie is goed nooit de volle 100% maar we moeten er het beste van maken. Toch?

Dankzij de fibro heb ik hardnekkige ontstekingen in mijn rechter bovenarm gekregen en gotallejesusus, wat een extra pijn had ik daardoor. Ik heb er niet eens iets voor hoeven te doen, ineens zaten ze er, zo'n 18 maanden geleden en blijkbaar voelen ze zich goed thuis want ze vertikken het om te vertrekken. Ongenode gasten zijn het, een stelletje uitvreters die me alleen maar energie kosten en me hinderen, irriteren, en uit mijn slaap houden. Er wordt wel eens geroepen dat je je pijn moet omarmen maar fuck dat, ik omarm helemaal niets meer! Ik wil alleen maar dat die ontstekingen oprotten, opsodemieteren en opdonderen en that's it. De pijnen in mijn arm en ik zijn allang voorbij het punt dat we nog fatsoenlijk met elkaar kunnen communiceren, laat staan dat ik ze ga omarmen. Een paar keer dacht ik van ze af te zijn maar alsof ze alleen maar een paar weekjes op vakantie waren geweest, doken ze ineens weer op. Dat maakt me heel voorzichtig en argwanend zodra het ietsje beter gaat. Ik durf er nauwelijks nog op te vertrouwen dat het goed komt. 

Desalniettemin zit ik nu wel alweer 30 minuten op (of is het aan? achter?) mijn laptop te schrijven (lees 'typen' want ik kan niets wat langer is dan een dagelijks boodschappenlijstje met een pen op papier zetten) en hoewel ik wel het een ander lichtelijk voel protesteren houdt mijn arm het toch maar mooi vol. Zou het dan toch? Oooh, weer eens een stukje blog kunnen posten zou zo cool zijn, weet je dat? En van mijn part is het een schrijfsel vol spelfouten en kromme zinnen en een vaag onderwerp wat bijna niemand aanspreekt en dus nauwelijks gelezen wordt, echt waar, zolang mijn arm het maar volhoudt en ik dus straks op die prachtige button 'Publiceren' kan klikken. Ik wil zo graag. Ik wil zo graag weer eens verder komen dan 5 regels. Er staan ruim 15 onafgemaakte blogjes in de wacht in de map Concepten en ik zweer het je, ik hoor ze zachtjes jammeren en huilen omdat ze zich in de steek gelaten voelen door die mevrouw op de laptop. "Maar ik doe het niet expres!", kolere, zeg, ik heb never nooit om fibromyalgie gevraagd en toch voel ik me schuldig. 

Ik heb al veel moeten opgeven. En niet alleen van die dingen-voor-mezelf-waar-ik-van-ontspan, weet je wel, waar de dokter het over had. Ook andere dingen kunnen niet meer. Ik ga geen lijstje maken want ik wil liever niet de nadruk leggen op wat ik niet meer kan maar het is wel inmiddels een verdrietig lang lijstje. De fibro heeft me geleerd om Nee te zeggen maar dat wil niet zeggen dat het mijn favoriete woordje is geworden, helemaal omdat ik het zo váák moet gebruiken, ook tegen mezelf. Schrijven mag niet ook op het Nee-lijstje terecht komen. Vandaar al die medicijnen die ik de afgelopen 18 maanden heb geslikt. Vandaar al die oefeningen, de massages, de hete douches en de bezoekjes aan de dokter die me keer op keer gerust stelde: "Je doet het helemaal goed. Je moet geduld hebben". Vandaar dat half jaar geen blog. 

Maar kijk eens aan. Dit zijn geen 5 regels meer toch? En dit is al 45 minuten dansen over het toetsenbord, woehoe, zie mijn vingers eens swingen en rocken en bouncen. Hoe het met mijn arm gaat intussen? Nou, eigenlijk gaat het prima. Wat ik haast niet hardop durf te zeggen maar het is wel waar. Er wordt een klein beetje gezeurd maar dat is normaal, dat is het dagelijkse gezeur wat iedereen met fibromyalgie kent en waar op zich best mee te leven valt. Zou het dan toch? Hebben ze eindelijk hun koffers gepakt, die kolere ontstekingen, en gaan ze me nou eindelijk met rust laten? Graag!