Nest

Alle 3 zijn ze uit huis. Mijn meissies. Oudste (28) woont alweer jaren samen met haar lief, die ook haar verloofde is én de papa van mijn kleindochter. Middelste (26) woont alweer heel lang samen met haar schatje en Jongste (25) is sinds een paar weken weg, samen met haar grote liefde/verloofde. Zo gaan die dingen. Je krijgt kleintjes, ze worden groter en groot en op een gegeven moment verlaten ze het nest. Zo hoort het. Het is de natuurlijke gang van zaken en hoewel ik me destijds toen ze nog ukkepukkies waren nauwelijks kon voorstellen dat ik ooit zonder m'n pups zou wonen, werd de behoefte om te kunnen beginnen aan de volgende fase van het ouder/kind-gebeuren steeds groter naarmate ze ouder werden, waarmee ik niets ten nadele van mijn dochters zeg want die zijn gewoon geweldig, en waarmee ik absoluut niet ondankbaar wil overkomen. Ondankbaar? Ja, want waar er helaas zat vrouwen zijn die daar veel en veel meer moeite voor moeten doen (en soms zelfs zonder gewenst 'eindresultaat') mocht ik als een razendsnel en mega vruchtbaar konijntje 3 kinderen op de wereld zetten. Daar ben ik dankbaar voor, en dus ook voor de jaren dat ik ze dichtbij me had, in het nest, bij mama.

Oudste werd expres, bewust verwekt toen ik 22 was (1985). Ik wilde een kind, ik wilde moeder worden, Moos zag het ook zitten, en hoppa, ik werd direct bij onze 1e poging om een gezin te stichten zwanger. Met volle maan beviel ik in de herfst van '85 in het OLVG van een meissie. Meteen toen ik die kleine in mijn armen kreeg wist ik: hier ben ik voor gemaakt. Moeder in hart en nieren. Zó leuk vond ik het dat ik 7 maanden later op een avond tegen Moos zei: "Ik ben vruchtbaar. Kom, we gaan een baby maken", en aldus geschiedde. Hoppa, weer in 1x zwanger en 2 maanden voor mijn 24ste verjaardag werd Middelste geboren, thuis dit keer, tijdens die pittige winter van begin 1987. Daarna ging het een beetje mis met me. Ik kreeg, zonder dat ik het me realiseerde want dat kwam pas later, een postnatale depressie. Die als sneeuw voor de zon verdween toen ik eind '87 niet ongesteld werd en weer zwanger bleek te zijn. Per ongeluk, waarschijnlijk een condoom-foutje in combinatie met een verrassend vroege ovulatie, maar wat een welkom ongelukje, wat een cadeautje want direct voelde ik me weer de oude en was ik blij dat ik bewust een laatste keer zwanger zijn mocht meemaken. En wat een op-het-nippertje-cadeautje dus ook, laten we dat niet vergeten, want 3 dagen later lag Moos zoals gepland en afgesproken in het AMC op een operatietafel waar zijn zaadleiders werden doorgeknipt. Jongste was blijkbaar vastbesloten om bij ons geboren te worden en hoe kon ik zoiets weigeren? Serieus, 3 dagen voor die sterilisatie heeft Moos me zonder het te weten nog even snel bevrucht en 9 maanden later, in de zomer van 1988 werd Jongste (thuis) geboren en had ik 'ineens' een nest met 3 vrouwelijke mensenpups en tjongejonge, wat voelde dat goed.

De 1e keer dat ik voor het eerst écht diep van binnen besefte wat een geluk ik had was tijdens de begrafenis van het pasgeboren zoontje van vrienden van Moos. Het kleine kereltje had 24 uur geleefd en was gestorven omdat er te veel en van alles en nog wat verkeerd was aan zijn lijfje. Het klinkt hard maar eigenlijk had hij al vroeg in de zwangerschap in de buik van zijn mama moeten sterven maar dat gebeurde niet en dus werd hij geboren om binnen een dag te overlijden. Ik zat daar in die aula van de begraafplaats en toen het mosgroene mini-kistje binnen werd gedragen en door de speakers 'Gabriel's oboe' van Ennio Morricone (The Mission soundtrack) klonk liepen de tranen over mijn wangen, niet alleen van verdriet maar ook vanwege de immense dankbaarheid die me overspoelde. Ik had thuis 3 gezonde kleintjes rondlopen, helemaal perfect, compleet en precies goed, die me bij thuiskomst zouden begroeten met kusjes en een blij "Mama!", wat een zegening, wat een zegening! Dat kleine groene kistje zal ik nooit vergeten. 

In de jaren erna werd ik nog eens extra gewezen op het geluk dat mij was gegeven door ander groot verlies: de ongewenste kinderloosheid (want volkomen onvruchtbaar) van een toenmalige vriendin (uiteindelijk kreeg ze wel haar gezinnetje toen zij en haar man pleegouders werden van een jochie van 7) en de ervaringen van andere vrouwen met ongewenste (volkomen) onvruchtbaarheid. En wat een mazzel ik heb gehad is de laatste jaren nogmaals bevestigd door het verhaal van mijn zus (ik ben al maanden bezig aan een stuk hierover dus ik zeg er nu even verder niets over maar geloof me, haar verhaal is heftig) en de verminderde onvruchtbaarheid van een dierbare jongedame in mijn inner circle. 

Het is iets waar ik niet omheen kan en waar ik niet omheen wil. Er zijn vrouwen die alleen met hulp zwanger kunnen worden en soms hebben ze daar heel véél hulp bij nodig. Er bestaan vrouwen die niet net zoals ik als een konijntje baby's op de wereld kunnen zetten maar die daar een hele strijd voor moeten leveren. Ook zijn er vrouwen die hun baby verliezen, tijdens de zwangerschap of kort daarna, zó hartverscheurend en zó niet te vatten. En er bestaan vrouwen die heel graag zwanger en moeder willen worden maar die dat nooit op de biologische wijze zullen worden omdat het hun niet gegeven is. Onvruchtbaar, Of met een naar woord: steriel. Adoptie en pleegouderschap is niet voor iedereen weggelegd, om diverse redenen, en zo kan het dat het er dus nooit van zal komen, het moederschap, terwijl het zo gewenst is. Ik kan me niet voorstellen hoe dat is. Ik heb altijd moeder willen worden, het is altijd mijn droom geweest om een gezin te stichten, om een nieuwe en gelukkiger tak aan de stamboom te voegen en ik heb erg weinig moeite hoeven doen om die droom uit te laten komen want zeg nou zelf, achter elkaar 3 puppy's in 3 jaar tijd is zo ongeveer het tegenovergestelde van 'steriel'. Ik heb nooit een miskraam gehad, ik ben nooit een baby verloren, in een poep en een scheet was ik zwanger. Ik ben een bofkont. Een dankbare bofkont, met een nest wat leeg is maar niet leeg voelt omdat de band tussen mijn dochters en hun mams zo echt en hecht is dat hij elke verandering, elke nieuwe fase in het moeder/kind-gebeuren aan kan. Dat ik überhaupt mag beleven dat mijn meissies nu alle 3 zelfstandig wonen en hun eigen volwassen leven leiden, dat ik heb mogen meemaken hoe ze zich ontwikkeld hebben tot de prachtige jonge vrouwen die ze nu zijn, dat zijn geschenken op zich en die wil ik niet voor lief nemen. Met dankbaarheid kijk ik, als moeder, terug op het verleden en met dankbaarheid verwelkom ik, als moeder, de toekomst. En met groot respect voor die vrouwen die minder of geen mazzel hebben en die, ongewild en hoe verdrietig het ook kan zijn, daarmee mij met m'n moeder-neus op mijn grote mazzel drukken. I salute you!