Intact

Stront eigen-wijs. Zo noemde 'men' mij al toen ik nog een ukkepuk was. En 'men' had groot gelijk. Ik was stront eigen-wijs. Ik ben het nog steeds. Ik doe de dingen verschrikkelijk, krankzinnig, gigantisch graag op mijn eigen manier. Op mijn stront eigen wijze. Dat wil niet zeggen dat alles op mijn manier moet gaan. Dat kan ook niet. Het is een illusie om te denken dat je volledige controle hebt over het leven, laat staan over mensen. Niemand heeft dat. En ik kan het heerlijk vinden om de touwtjes even uit handen te geven. Maar in mij zit zo'n behoefte aan... Het is een behoefte aan vrijheid. Laat ik het zo maar noemen, vrijheid. Niet dat ik wil rond neuken en me niet wil binden en alles, zo bedoel ik het niet. Ik ben geen slettebak, dat ben ik nooit geweest en dat zal ik ook nooit worden want ik mis de slet-factor, en ik kan het heel fijn vinden om een vaste relatie te hebben. Ook heb ik absoluut geen zin om in m'n eentje (of samen) in een stenen hutje op een of ander winderig eilandje te gaan zitten en mezelf los te rukken van de consumptie maatschappij. Voor mij is dat geen vrijheid, ik zou hartstikke gek worden, echt waar. Het is iets anders. Vrijheid betekent voor mij zonder dwang. Zonder dwang van buiten en in alle vrijheid kunnen denken en voelen wat ik wil en keuzes kunnen maken die zijn gebaseerd op wat mijn hoofd, mijn hart en mijn intuïtie mij vertellen, zonder daarop veroordeeld te worden. Je hoeft het niet met me eens te zijn (als ik het maar eens ben met mezelf) maar je zult mij er niet om veroordelen. Wat ik me afvraag is in hoeverre ik zo eigen-wijs ben geworden door mijn jeugd. Hoe zou ik zijn geworden als ik een gelukkige jeugd had gehad? Zonder struggles, zonder angst, zonder al die rottigheid. Zonder dwang. Zou ik de vrouw zijn die ik nu ben als de dingen anders waren gegaan, als ze beter waren gegaan? Ik denk het niet. Wie ik ook had kunnen worden, ik zou niet deze Yvonne zijn geweest.

Natuurlijk ben ik meer dan alleen het product van mijn opvoeding. Je gaat mij niet vertellen dat ik de uitkomst ben van een wiskundige formule waarbij x staat voor terreur en y voor het aantal jaren ... Ik geloof graag dat in elk mens een stukje zit dat helemaal van haar of hem is. De kern, de pit, de essentie. Is het je ziel? Ik weet het niet, ik vind dat zo'n ongrijpbaar woord. Wat is een ziel? Maar het maakt op zich niet uit hoe je het noemt. Het is dat ene stukje in jou waar niemand aan kan komen en wat niet gestolen kan worden omdat het daar te sterk voor is. Dat stukje, het is de kern van de Yvonne die bijna 50 jaar geleden werd geboren en dat is het nog steeds. Iedereen maakt dingen mee. Voor sommige mensen is het leven makkelijk, voor anderen is het een strijd. Leven kneedt ons, alsof we warme klei zijn. Daar kun je niet aan ontsnappen. Met elke ervaring die je mee maakt verander je een beetje, of meer. Geloof me, ik ben inmiddels behoorlijk 'gekneed', soms voelde het als een lekkere massage in de warme zon en soms alsof een sumo worstelaar bovenop me stond te stampen, en ik zal gekneed blijven worden tot ik er niet meer ben, want zo is mijn leven. Maar die kern, die is er nog steeds, onveranderd krachtig, die kern heeft alles doorstaan en die is niet kapot te krijgen.

Gewoontes kun je afleren. Ik zou waarschijnlijk met behulp van een therapie bijvoorbeeld de gewoonte kunnen afleren om niet met mijn rug naar de deur te willen zitten. Ik heb er geen last van dus ik wil er niet vanaf. Mijn jeugd heeft een krijger van me gemaakt die overzicht wil. Het is maar hoe je het bekijkt toch? Maar die gewoonte, die had ik waarschijnlijk niet voor bepaalde mishandelingen begonnen. Die gewoonte is er in gekneed, jarenlang, maar die was er eerst niet. Dus hoe zit het met mijn eigen-wijs zijn? Het is geen gewoonte, het is een van mijn sterkste eigenschappen (hoewel misschien niet iedereen het daar mee eens is). Hoe zit het met mijn afkeer van opgelegde normen en waarden, van bemoeizucht, van regels waar ik niet in geloof, van bepaalde maatschappelijke druk die mensen dwingt om hun eigen hoofd, hart en intuïtie te negeren? Ik wil zijn wie ik ben. Ik wil geloven in de dingen die ik het waard vind om in te geloven. Ben ik eigen-wijs louter en alleen door de jeugd die ik heb gehad? Hecht ik zoveel waarde aan zelfbeschikkingsrecht puur en alleen door wat ik heb meegemaakt? Of zat het altijd in me? Ben ik ermee geboren en is het juist gevoed en sterker geworden door die ervaringen van vroeger? Ik zal het nooit weten. Ik weet niet wie ik was voor de mishandelingen begonnen. Ik weet alleen wie ik nu ben.

Ik was 5 jaar en we waren te laat voor school. Mijn moeder bracht me met haar vouwfiets naar school (een kleine kleuterschool in Amsteldorp) en zette me aan de rand van het lege schoolplein af. Ik vroeg haar mee naar binnen te gaan want ik was bang voor het hoofd van de school maar ze weigerde en ik wist dat het geen zin had om het nog 'n keer te vragen dus ik liep richting de schooldeuren maar halverwege draaide ik me om. Ik zie haar nog steeds staan, een klein vrouwtje in een regenjas, naast haar vouwfiets. Ze maande me door te lopen en op dat moment werd het me duidelijk. Ik stond er alleen voor. Die vrouw, dat was mijn moeder maar toch ook helemaal niet. Dat was de eerste keer dat ik me verraadde voelde en het zou niet de laatste keer zijn. En toch was het dat verraad dat mij keer op keer de kant van mijzelf op duwde. Met elk verraad ging ik meer naar mezelf luisteren. Ik begon te leren op mezelf te vertrouwen. Op mijn hoofd, hart en intuïtie. En dat doe ik nog steeds. Dat ik daardoor wel eens beslissingen neem of keuzes maak die niet door anderen worden begrepen is het prijskaartje wat er aan vast zit maar dat is oké. En dat ik daardoor wel eens plat op m'n bek ga is ook niet erg. Sommige keuzes die ik maak snap ik ook niet helemaal. Ja, ik zeg het je eerlijk, hoor. Maar ze brengen me ergens. Ze leiden tot groei. Tot zelfkennis. Ik geloof niet in spijt. Ik geloof in lessen. In evolutie door middel van ervaringen, zowel goede als slechte. In stront eigen-wijs zijn.

Wie was het kind voor het leven overleven werd? Wie was jij voor je je moeder dood in bed vond? Wie was jij voor je vader een verslaafde werd? Wie was jij voor je broer je in elkaar schopte en sloeg? Wie was jij voor je werd mishandeld, misbruikt, verwaarloosd, in de steek gelaten, uitgebuit, gepest, verraden? Wie was jij voor het trauma? En wie ben je nu? Ben je de som van je traumatische jeugd (of de som van al je levenservaringen) of ben je meer? Wat ben je van binnen, wat , wie is jouw kern? Dat was niet aangetast kan worden, je eigen heilige vuur wat brandt diep van binnen in jou, of jouw heilig licht dat schijnt van binnen met de kracht van 1000 zonnen. Allemaal hebben we het in ons. Een stukje 'ik ' dat intact is gebleven. Soms zijn er momenten waarop je denkt dat je gebroken bent. Ik heb die momenten ook gekend. Dingen gebeuren. Zo is het leven. Keuzes worden gemaakt. Zo zijn mensen. Soms win je, soms verlies je. Je kunt het gevoel hebben dat je jezelf kwijt bent, alsof je bent verzopen in je eigen tranen. Je voelt je misschien onzichtbaar, transparant, als een geest te midden van de mensen. Ga op zoek dan, kijk naar binnen, laag na laag, kijk voorbij de klei en vind dat ene stukje. Noem het wat je wilt. Je ziel, je geest, het goddelijke, je essentie, de kern, je wezen. Het maakt niet uit. Het is daar. In jou. Sterk, puur, onbesmet en ongedeerd. Het was er al voor het geweld, de drama's, de pijn, het verlies, het gebroken hart, het geschonden vertrouwen, het verraad. Het is je grootste rijkdom, je mooiste bezit. Wat je ook verloren hebt en wat er ook van je gestolen is. Het is mijn houvast. Mijn kracht. Mijn trots. Ik ben blij  met wie ik ben geworden. Yvonne, deze Yvonne. Wie ik ooit was is weg en er is een andere 'ik' voor in de plaats gekomen. Niet beter, niet slechter, alleen anders. Maar mijn kern is gebleven. Onverslaanbaar. Net als die van jou!

.