Wat ik je zeggen wil.

Voor wie het niet heeft maar wel graag zou willen.

Hij was het. Je weet wel, de enige, de ware, de prins en zo. Perfect was Moos zeker niet maar hij was perfect voor mij. Hij was geen gemakkelijke man om mee te leven maar hij dééd iets met me, van binnen, daar waar het telt, onherroepelijk en onverbiddelijk, snap je? Op mijn 17e leerde ik hem kennen, hij was net 18, we kregen kinderen, we trouwden en bleven bij elkaar, 25 jaar, tot aan zijn dood in 2006. Zo werd ik op mijn 42ste weduwe en dacht ik dat ik verder zou moeten leven zonder enige, zonder ware, zonder prins. Niet dat ik mezelf in mijn eentje zag wegkwijnen in een huisje vol katten en stofnesten, met een eenzaam hart en een al net zo eenzaam lichaam, want ik zou heus nog wel een man tegenkomen met wie ik het leuk zou gaan hebben maar meer dan 'leuk'? Nee, ik dacht dat dát er niet meer in zat voor mij. En ik had er eigenlijk wel vrede mee. Dacht ik. Met 'leuk' zou ik genoegen nemen, zonder te klagen, zonder zielig te zijn, zonder een knagend 'Is dit alles wat er is?'-gevoel want kom op, ik moest wel realistisch blijven, toch? Hoe vaak maak je een Echt Grote Liefde mee? Wist ik veel op dat moment. 

Het leven is raar, hè? Er gebeurt van alles en nog wat en je moet je maar staande zien te houden, hoewel het soms het beste is om niet te blijven staan maar je mee te laten drijven. Dat je over elk aspect van je leven controle kunt hebben is flauwekul. Een illusie die je beter kunt loslaten want anders raak je geheid gefrustreerd en teleurgesteld. Plus je mist al die verrassingen, plotselinge wendingen en onverwachte ontwikkelingen wanneer je de boel perse onder controle wilt houden en ik vind dat je jezelf daarmee te kort doet. Structuur in het leven hebben we allemaal nodig maar het is de chaos die het interessant maakt, die het spannend houdt. 'Toeval' geeft je de kans om te groeien, om jezelf en de wereld beter te leren kennen en dan maakt het in principe niet uit of het om 'pech' of om 'mazzel' gaat want het effect kan precies hetzelfde zijn. Daar heb je dan wel weer controle over trouwens.

Ik was 44 toen ik Gilli tegenkwam, hij was 34. Aan een relatie dacht ik helemaal niet. Sex wilde ik want al 18 maanden deed weduwe Teekamp het met een vriendje op batterijen en ik verlangde naar het gevoel, de geur en het gewicht van een echt mannenlijf met alles erop en eraan. Ooh, en sex kreeg ik, verrukkelijke sex, maar waar ik dus niet op had gerekend was dat ik verliefd werd en ja, dat had zeker te maken met dat verrukkelijke, maar het was meer. Hij raakte me. Over en uit, he came, he saw, he conquered en het enige wat ik kon doen was me overgeven. In zijn imperfectie perfect voor mij. Holy shit. Binnen no time zei ik in opperste verbazing tegen mezelf: "Ooooh, jij bent zwáár de lul, dame". En zo schrok ik een paar maanden na onze eerste encounter midden in de nacht wakker en realiseerde ik me: Gilli is het. De enige, de ware, de prins en zo, en ik wil niet meer alleen maar 'leuk', ik wil álles en meer. Met hem.

We waren vier jaar bij elkaar en toen ging het mis. "I fucked up", zou hij later in de woorden van Carlito ('Carlito's Way') Brigante zeggen en ik zette hem uit huis. Kapot was ik ervan. En wat me ongelooflijk pissig maakte omdat ik verdomme met een zwaar gebroken hart rondliep, was dat ik van hem bleef houden. Ik had een scharrel tussendoor, ik deed wat vergelijkend warenonderzoek en single zijn had zeker voordelen maar het maakte niks uit. "Ik wil hem niet terug!" blufte ik me twee jaar lang een weg, wat eigenlijk grote onzin was maar ik deed erg mijn best om het ook zelf te geloven. Weet je hoe vaak ik me in die periode heb afgevraagd wat er in vredesnaam mis was met mij dat ik hem niet kon loslaten? Wat was ik voor zwak vrouwtje? Woedend was ik, en ik nam me plechtig voor om maar weer gewoon genoegen te gaan nemen met 'leuk', want tering, dit was niet gezond. Voor mij hoefde het niet meer, de liefde.

Maar weet je wat het is? De liefde de rug toekeren in een poging controle te krijgen over je hart en je leven en jezelf te beschermen, dat is niet goed. En 'leuk', dat is geen liefde, althans niet in mijn boekje, dat is middelmatig en incompleet. Dat leerde ik gaandeweg in de twee jaar dat we uit elkaar waren en ik hem bleef missen. Ik keek in de spiegel, ik daagde mezelf uit: "Wil je perse met hem zijn of durf je niet alleen te leven?", een eerlijke vraag waar ik mezelf eerlijk antwoord op gaf. Ik ontdekte dat er helemaal niks mis is met mij. Ik kan niet maar een beetje houden van, ik ben van de alles-of-niets afdeling, ik reis in de 100 %-all-the-way trein, ik gelóóf in ware liefde. Het is wie ik ben. Negen maanden zijn we nu weer samen. Want het antwoord op die ene vraag was en is ja, ik wil perse met hem zijn. Hij is het. 

Zo blij en dankbaar ben ik dat ik dit mag meemaken, twee keer zo'n Echt Grote Liefde. Eerst Moos, nu Gilli. Ik ben zo'n verrekte mazzelkont. Het leven kwam met een plotselinge omwenteling, met een enorme verrassing, ik had het niet verwacht, ik zag het niet aankomen. Keer de liefde niet de rug toe. Doe jezelf niet tekort en blijf erin geloven. Sta open voor die chaos, de wanorde, de risico's én de beloning. Don't settle for less. Die verrekte mazzel kun jij ook krijgen. Dat is wat ik je zeggen wil. Ik heb er alleen wat meer woorden voor gebruikt.