Tjonge, jonge, jonge... Het enige wat ik nu kan doen is dommig naar een leeg, virtueel vel papier staren, want er komt niets naar boven. Geen gevatte openingszin, geen knallende binnenkomer. Dit is mijn allereerste blog ooit. Ik heb geen idee wat ik moet schrijven. En waarschijnlijk staat mijn mond ook nog een beetje open. Is het eigenlijk wel zo'n goed idee om hier mee te beginnen? Op deze manier krijg ik nooit lezers... Is het nou echt nodig dat ik mezelf ga toevoegen aan dat leger van aspirerende schrijvers? "Misschien moet ik ook eens een boek gaan schrijven". Ik weet niet eens of ik wel een boek zou willen schrijven. Niet omdat ik niet van schrijven hou maar omdat ik niet zou weten hoe ik het zou moeten aanpakken. Ik ben meer van de verhaaltjes, ik ben meer van het 'oh, wat zit ik er lekker op los te ouwehoeren'...
In mijn add hoofd gebeurt zoveel. Het begint met een beeld. Dan volgt er een woord en dat ene woord is het startsein voor een lawine aan woorden. Woorden worden zinnen. Als ik niets doe met de beelden , woorden en zinnen die in mijn hoofd elkaar verdringen om aandacht, dan wordt het te vol daar binnen. Ik moet ze wel aandacht geven, met ze spelen, ik moet ze voeden, leuk aankleden. En daarna mogen ze naar buiten. Ik laat ze vrij door ze op papier te zetten. Of in een blog. Want als ik dat niet doe, verdwijnen ze (wat best jammer is, hoor, want sommige dingen zijn echt wel de moeite waard om te delen met anderen) of ze blijven zeuren, en dat is niet goed, dat is niet gezond.
(Ik zie dat ik nu toch al wel zo'n 25 zinnen aan elkaar hebben zitten kletsen. Zie je wel? Lekker op los ouwehoeren.)
Maar goed, dit bloggen is nieuw voor mij. Maar dat wist je al, want dat had ik al gezegd. Ik weet niet hoe dit gaat uitpakken. Ik heb geen behoefte om met een blog te komen zitten wat door niemand gelezen wordt, behalve mijn ene zus, want die leest alles wat ik schrijf. Want ook al doe ik mezelf een groot plezier door ruimte in mijn hoofd te scheppen, en ook al schrijf ik erg graag, het is toch fijn om mijn hersenspinsels te delen. Vroeger liet ik ook al mijn dagboek aan vriendinnetjes lezen. En later aan het vriendje dat mijn man werd. Ik ben een open persoon en ik hou niet van geheimen. Af en toe ben ik een flapuit, hoewel dat met de jaren wel minder is geworden. En ik schrijf over van-alles-en-nog-wat-en-het-een-en-ander. Ik zou niet weten wat de rode draad is in mijn verhaaltjes.
Kijk, en nou zit ik dus weer te staren. Want ik kan geen eindzin bedenken. En ik moet toch met iets komen wat lezers aantrekt. Altijd, altijd die laatste zin. Vaak schrijf ik een stukje in 20 minuten en doe ik er 40 minuten over om met een goede eindzin te komen. Zo'n afsluiter die staat. Maar er komt niks. Zelfs niet met mijn mond dicht. Tjonge, jonge, jonge...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten