Wonderdokter (oefening))

Onderstaand verhaaltje is een eerste oefening in het schrijven van een eigen versie van een bestaand verhaal. Het origineel komt uit Ethiopie en gaat over een wanhopige vrouw die bang is haar man te verliezen (ondanks dat hij niet meer van haar schijnt te houden) en naar een wonderdokter gaat om hulp. Het heeft een nogal traditionele moraal waar ik achter in mijn mond een beetje spuug van krijg: zorg goed voor je man (waarmee hier wordt bedoeld dat je zijn huishoudster, kokkin en verzorgster moet zijn) en je raakt hem nooit meer kwijt. Wat de moraal van mijn versie is, weet ik niet zo goed, maar ik vond het wel erg leuk om te spelen met de stereotype karakters, die ik in het verhaal heb gestopt: de oplichter (de wonderdokter) en de 'gold-digger' (de vrouw).

De wonderdokter.

Er was eens, in een land hier ver vandaan, een wonderdokter.  En het ging niet zo goed met deze wonderdokter. De bewoners uit het dorp waren al een tijdje niet meer langs geweest met dringende problemen die vroegen om een wonder.  Waarschijnlijk omdat er zelden een wonder gebeurde , ondanks het opvolgen van de vaak dure adviezen van de dokter. Zijn geld was op en zo ook zijn eten.  Maar op een dag, toen hij ernstig zat na te denken over een carriere switch, werd er op zijn deur geklopt. En daar stond ze.  De voormalige buurt sloerie, maar inmiddels getrouwd met een veel oudere , stinkend rijke meneer van stand. Ze had zijn hulp nodig. Toen ze klaar was met haar verhaal knikte de wonderdokter maar hij dacht: “Ik ben de lul”.  Want deze geldwolvin  in schaapskleren was namelijk bang haar suikeroompje  annex geldboompje kwijt te raken. “Hij is de hele tijd zo stil, hij praat niet tegen me, hij ziet me niet staan, en hij heeft al weken niets nieuws voor me gekocht!”  Tranen van zelfmedelijden rolden over haar wangen. “Je moet een wondermiddel voor me maken, een toverdrank, zodat hij weer van me gaat houden”.  Nu is elke zelfrespecterende wonderdokter heel goed  in staat om een liefdesdrankje  te brouwen,  zo moeilijk is dat niet, maar dit geval vroeg om een Waarachtig  Wonder. Iedereen in de wijde omgeving kende het verhaal. Hij, de rijke, welgestelde, hopeloos verliefde,  oudere weduwnaar en zij, de arme, leugenachtige, op geld beluste, jonge slettebak. Hij kocht de kleding die haar minnaar van haar lichaam mocht rukken, wanneer ze zin had in een heimelijk verzetje, en dat was bijna elke nacht. Hij wist van niets.  Hoewel... Getuige hetgeen de wonderdokter zojuist had gehoord wist de bedrogen echtgenoot het waarschijnlijk inmiddels wel.

De wonderdokter dacht een ogenblik na en nam een besluit. Hij had honger.  Met een lege maag en zweet in zijn handen antwoordde hij de vrouw: “Ik zal je helpen  maar eerst moet je me drie haren brengen van de manen van een levende leeuw. Die moet ik hebben voordat ik een tovermiddel voor je kan maken”.  Hij kuchtte en raapte al zijn moed bij elkaar: “En ik wil vooruit worden betaald”.  Wat volgde was een lawine aan vloeken, schelden en  persoonlijke  beledigingen, gevolgd door  krokodillentranen en een extra knoopje open zodat haar  boezem hem tegemoet lachtte, maar de wonderdokter hield voet bij stuk, net zolang tot ze akkoord ging

De hele nacht lag de vrouw te piekeren hoe ze in vredesnaam aan drie haren van een levende leeuw moest komen maar tegen de ochtend  had ze haar plan klaar. Want het toeval wilde dat er de laatste tijd regelmatig een wilde  leeuw was gespot.  Dus ze ging op pad, en ze nam een jong lammetje met zich mee. Op de plek aangekomen waar de gevaarlijke  leeuw zich meestal vertoonde bleef ze rustig wachten tot de  leeuw verscheen. Dit was haar moment. Ze stond op en terwijl ze het arme  blatende lammetje achterliet, liep ze vlug weg. Dit herhaalde zich, dag  na dag, de vrouw vergat haar minnaar en haar dure jurkjes, en iedere dag leerde de leeuw de vrouw iets beter kennen.  Na verloop van tijd begon de leeuw de vrouw te vertrouwen. Ze kregen een band. Hij stond haar toe hem te aaien en over zijn kop te strijken en  begroette haar wanneer hij haar zag, met leeuwenkopjes en oorverdovend gespin.  En zij op haar beurt begon het leuk te vinden trouw voor hem te zorgen, hoewel ze nog steeds vastberaden was om de wonderdokter zijn drie haren uit de manen van een levende leeuw te geven. Hoe zij elke dag opnieuw aan een vers lammetje kwam vertelt het verhaal niet maar op een dag  knielde ze naast de grote kop van de leeuw (die  net zijn buik had volgevreten) en terwijl ze zijn manen streelde haalde ze er voorzichtig drie haren uit, die ze verstopte in haar corset.

Opgewonden liep ze naar het huis van de wonderdokter. Met een bleek gelaat en een bonzend hart keek hij naar de drie haren die ze in haar hand hield. Het was haar gelukt. Oh, shit…  “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”, vroeg hij haar, zich wanhopig afvragend hoe het mogelijk was dat ze nog  leefde  en niet was opgepeuzeld door de leeuw, want dat scenario had hij voor ogen gehad. Ze vertelde hem het hele verhaal. “Ik ben een ander mens geworden! Ik heb geknuffeld met een leeuw! We hadden echt een connectie! Het was super! En nu wil ik mijn wondermiddel!”. Wanhoop en een opkomende  paniek-aanval maakten plaats voor opluchting en een brede grijns verscheen op het gezicht van de wonderdokter. Hij bleek veel slimmer en een veel wijzere wonderdokter dan hij zelf had gedacht.  “Maar meisje,  jij hebt je wondermiddel al gekregen! Nu weet je hoe je er voor moet zorgen dat je man weer van je gaat houden!”

Hoe het verhaal afloopt weet ik niet.  Er gaan geruchten dat het echtpaar nog enkele maanden gelukkig leefde maar dat daar een einde aan kwam door de hartaanval die de echtgenoot kreeg  tijdens het lospeuteren van het nieuwe sexy ondergoed wat zijn vrouwtje droeg, een fatale hartaanval die veroorzaakt werd door het overmatig eten van al het lamsvlees dat hij iedere dag voorgeschoteld kreeg. Zij leefde nog lang en gelukkig.  De wonderdokter vertrok met al zijn geld en een tamme leeuw richting het Oosten. Hij schijnt het niet te hebben gehaald. De leeuw vrat hem op.