Hikke sprikke sprauw

Moos, mijn overleden man, heeft toch regelmatig wat met me te stellen gehad, hoor, ik geef het eerlijk toe. En dan kon -ie me een partijtje mopperen, die ouwe mopperkont.

Kijk, ik heb mazzel. Ik heb niet vaak de hik. Is er iemand op de hele wereld die het leuk vindt om de hik te hebben? Ik denk het niet. De hik is een bron van ergernis, zowel voor de hikker als voor zijn of haar publiek. De eerste paar hikjes zijn niet eens zo vervelend, maar zodra het duidelijk wordt dat het om een serieuze hik-aanval gaat, begin je een beetje onrustig te worden. Je wilt dat het stopt, helemaal als het zo'n hik is die pijn doet, in je keel en in je borst, weet je wel, zo'n luide, hardnekkige, stevige hik, waardoor je bovenlichaam eigenaardig naar achteren schokt, elke keer wanneer je hikt. En je wint moeilijk van de hik. Er zijn talloze truukjes maar vaak ga je toch maar zitten wachten tot de hik de strijd opgeeft en verdwijnt. Het is een machtige tegenstander, een standvastige opponent.
Moos had pech want hij had wel vaak de hik. Bovendien hikte Moos niet zoals de gemiddelde hikker hikt. Ik weet niet of het door zijn astma kwam maar zijn gehik was standaard oorverdovend. Echt, het zou me niet verbazen als de buren op 3 hoog hem konden horen. Hij klonk als een walrus met de hik, ik weet geen betere beschrijving. Voor hem was het irritant maar ook voor mij, want het was onmogelijk om het te negeren en ik kon er echt de zenuwen van krijgen. Hij kreeg ook regelmatig op straat de hik en omdat hij dan niet zijn favoriete truukje kon doen (een glas met water ondersteboven leegdrinken) probeerde hij in dat geval de hik te stoppen door zijn adem in te houden. Wat nooit werkte doordat ik altijd moest giechelen omdat hij er dan zo idioot uit zag, want terwijl hij zijn adem inhield, met zijn grote neus dichtgeknepen, ging die hik gewoon door, wat een soort van aardbeving veroorzaakte in zijn bovenlichaam. En omdat ik moest giechelen moest hij ook lachen dus dat hielp niet echt.
Op een dag liepen we langs de Oranjekerk, vlakbij de Ceintuurbaan en Moos had al zeker 10 minuten lang last van zo'n mega hik. "Je moet me aan het schrikken maken", wist hij tussen 2 hikken uit te brengen, wat ik maar al te graag wilde doen want ik voelde de irritatie al bij me opkomen. Het probleem alleen met iemand aan het schrikken moeten maken die daar zojuist net zelf om heeft gevraagd, is dat die persoon erop verdacht is. Je schrikt vanwege het onverwachte, het plotselinge. Wanneer je weet dat je binnen nu en een minuut aan het schrikken gaat worden gemaakt, dan ben je op je hoede, alert. Zal wel een oerinstinct zijn. Plus na 14 jaar martial arts zag Moos bepaalde dingen, vooral bewegingen, al van mijlen ver aankomen. Dus ik moest met iets komen wat Moos niet zou verwachten. Vastbesloten hem van die klote hik af te helpen, helemaal gefocused op the battle between Yvonne & Moos' Incredible Hiccup liep ik vrolijk naast hem te babbelen over onzin. Mijn strategie was om hem af te leiden en hem dan zomaar vanuit het niets een dreun op zijn arm te geven. Maar dan moest ik wel snel wezen, ninja style, want het wilde nog wel eens gebeuren dat Moos in een reflex een blok zette die overging in een gemene klem wanneer iemand n beetje met hem liep te stoeien (hij heeft ooit zonder erbij na te denken zijn baas in een wurggreep genomen toen deze bij wijze van grapje net deed alsof hij Moos een klap wilde geven). Vraag me niet waarom ik dacht dat het een goed plan was en vraag me ook niet waarom ik hem wilde laten schrikken met zoiets als een dreun, maar ineens haal ik dus uit (ik heb ook n beetje aan vechtsporten gedaan, toen het nog kon), mijn vuist gaat richting zijn bovenarm en wat doet Moos? Hij ziet mijn vuist niet maar op de een of andere manier is hij toch gewaarschuwd (spider sense) en hij draait die harde, grote, gespierde bovenarm een klein beetje waardoor ik hem niet goed raak en kolere, mijn duim schiet helemaal verkeerd en ik schreeuw het uit.
We konden meteen naar de EHBO. Dankzij mijn losse bandjes was die pees niet gescheurd maar had ik 'm alleen flink verrekt. Moos mopperen, de halve terugweg lang. "Waarom geef je me dan ook een dreun als je me alleen maar aan het schrikken moet maken, en dan doe je het nog fout ook, je weet toch hoe je moet stoten?", mopper, mopper, mopper, en hij had hartstikke gelijk natuurlijk, maar toch kon ik het niet laten. Ik liep met mijn hand in het verband omdat ik een domme stunt had uitgehaald maar toch moest ik het zeggen. "Mijn plan werkte. Je schrok je het lazares!". Ik kan net zo irritant zijn als de hik en ik laat me niet zomaar een glansrijke overwinning afnemen. "En je was wel mooi de hik kwijt!".

Die duim doet af en toe nog steeds pijn. Maar ik vind het niet erg. Want mijn duim is de rekwisiet die hoort bij de herinnering aan die ouwe mopperkont en zijn walrus-hik.