Intocht

We stonden op de gang in het ziekenhuis in Almere te wachten. Mijn dochters, schoonzonen en ik, behalve dochter Sarah en schone zoon Adam, want die bevonden zich achter de andere kant van de deur waar wij voor stonden. Elk moment kon het gebeuren. Ik was zo gierig en vol verlangen en opwinding dat ik mijn oor tegen de deur van de kraamkamer aanlegde en tegen de anderen zei dat ze stil moesten zijn. Toen ik haar hoorde, dat prachtige eerste geluid, dat schitterende bewijs van nieuw geboren leven, begon ik te juichen als een voetballer die het winnende doelpunt in de Champions League heeft gescoord. Naomi zei later: "Mam, nu weet ik wat de uitdrukking 'een gat in de lucht springen' betekent". Ineens was ik oma. En deze oma houdt zoveel van haar kleindochter dat ze as. zondag mee gaat. Naar de intocht. Van Sinterklaas. Sin-ter-klaas. Duizenden opgefokte kinderen en duizenden ouders, grootouders, tantes, ooms die soms nog opgefokter zijn dan die kinderen. Fanfares. Ik haat fanfares, ze maken me nerveus en ik krijg er steevast zo'n half hysterische slappe lach door. Pieten die aan de speed zijn (behalve mijn nichtje Lea, die dit jaar één van de 700 Pieten is, zonder speed) want anders kunnen ze het nooit zo lang volhouden, al dat idiote ge-ren en gevlieg en maar smilen, handjes schudden en lekkers uitdelen. En dan nog de man zelf. Wanneer komt die drag queen nou eens uit de kast? Hij heeft nota bene al eeuwenlang zijn eigen harem! Maar weet je? Kleinboefje zal genieten. Dat kleine druktemakertje gaat haar mooie ogen uitkijken en ze mag zich volproppen met pepernoten en snoepies. En als zij geniet, geniet oma ook. Want echt, grootmoeder zijn, ik kan wel elke dag een gat in de lucht springen! (november 2012)