Wie is Ron?

Op weg naar huis wordt er in een van die kleine straatjes hier op het raam geklopt. Ik ken niemand op dat adres, ik heb het koud, ik wil naar de kachel en een kop thee, dus ik loop door. Het is toch niet voor mij. Maar ik ben nog geen 5 meter verder of er wordt geroepen: “Yvon! Yvon!” Ik draai me om en zie een oude man staan. Hij zwaait naar me en lacht een tandeloze mond vrij. Ik heb geen idee wie hij is maar ik wil niet lullig doen plus hij schijnt mij wel te kennen dus ik loop terug. “Hoe gaat het?”, vraagt hij en mijn hersenen zijn intussen krampachtig op zoek naar een aanwijzing, een vage herinnering, iets waardoor ik weer weet wie deze man is, maar er komt niets. “Sorry, ik weet niet wie je bent, je moet me even helpen, hoor”. Weer lacht hij naar me. “Maar ik weet wel wie jij bent. Jij bent Yvonne. Ik zag je langs lopen dus ik dacht, ik klop effe op het raam, maar je hoorde het niet”. Ik begin m nu toch wel n beetje te knijpen. Is het zo slecht gesteld met mijn geheugen? Ben ik echt gek aan het worden? “Maar wie ben jij dan?”, vraag ik, en god, wat voel ik me opgelaten. “Ik ben het. Ron de Bruin!”. Er gaat geen enkel lampje branden, niet eens een zwak nachtlampje. Ron de Bruin. Ron de Bruin. Die naam zegt me helemaal niets. Achter het raam staan 2 oude dames uitgebreid naar me te zwaaien. Eentje heeft duidelijk ook geen tanden meer. Ik ken ze niet maar uit beleefdheid zwaai ik terug. “We hebben laatst staan praten, weet je nog? Ik vertelde over die asociale kerel, met die fiets, die gast haalt toch steeds fietsen uit het rek zodat hij zijn eigen fiets er neer kan zetten?”. Ik heb werkelijk geen flauw idee waar hij het over heeft. “Jawel, jij bent Yvonne, ik ken jou, je woont daar verderop”, en hij wijst naar het eind van de straat. Waar ik helemaal niet woon. Toevallig woont daar inderdaad een Yvonne. Haar ken ik wel. En die Yvonne, dat is een klein, dik, oud Surinaams vrouwtje, dat in de verste verte niet op mij lijkt. “Sorry, Ron de Bruin, maar ik weet echt niet waar je het over hebt. Ik woon daar helemaal niet”. Relaxed leunt hij tegen de deurpost. “Geeft niet, hoor, schat. Maar ik vind het wel gezellig dat we nu kennis met elkaar hebben gemaakt”, en hij lacht nog een keer, draait zich om en loopt weer naar binnen. Ik heb wel vaker vreemde ontmoetingen gehad maar dit???

(Ik schrijf graag kleine verhaaltjes op facebook. Deze heb ik gepost op 21-11-2012)