Voor Agnes

Hoe meer ik over mijn herinneringen vertel, hoe meer herinneringen ineens staan te wachten om verteld en 'voorgelezen' te worden. Ze lagen begraven onder een stoffig laagje maar herinneringen zijn geduldig (en dat is maar goed ook, want bepaalde herinneringen hebben veel tijd nodig). Als vergeten boeken in een donker hoekje hebben ze liggen wachten tot ik ze zou vinden. Ik stel me mijn geheugen voor als een gigantische bibliotheek. Alles wat ik heb meegemaakt staat daar in boekvorm, mijn autobiografie, in ontelbare delen. Mijn waarheid. Ik ben de hoofdpersoon in elk boek, en elk boek heb ik zelf geschreven. Herinneringen zijn niet objectief. Ik kleur mijn ervaringen, net zoals jij dat doet. Ik ben uniek, net zoals jij dat bent. De bibiliotheek van mijn geheugen bestaat uit verschillende afdelingen, dat maakt het makkelijker zoeken, maar sommige boeken zijn lastig in te delen. Ook blijkt dat ze soms na verloop van tijd naar een andere sectie zijn verhuisd. Een gebroken hart valt eerst onder Zwaar Drama en daarna (met een beetje mazzel) onder Wijze Lessen En Andere Bullshit. Die laatstgenoemde afdeling is erg groot bij mij, door de vele drama's en de manier waarop ik naar het leven kijk. Ik ben Miepie Positief. Uit elk drama weet ik wel een wijze les te halen. Alleen duurt het soms een tijdje. Ook boeken die vallen in de categorie  Domme Beslissingen verhuizen op een gegeven moment naar Wijze Lessen en Andere Bullshit, in ieder geval de meeste. Het kan dan ook regelmatig een zooitje zijn, daar in de bibliotheek, waar al mijn herinneringen worden bewaard. Ik kom er graag, om een beetje te lezen, maar wat ik ook graag doe is de boel daar opruimen, (her-)sorteren, een beetje op zoek gaan in niet opgemerkte of vergeten hoekjes, kastjes, laatjes. Het is niet altijd even mooi en vrolijk wat ik vind, ook de minder aangename ervaringen liggen er opgeslagen, en bepaalde herinneringen doen nog steeds pijn, maar ze zijn wel van mij, en ik heb ze niet voor niets. Elke ervaring heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Wie ik vandaag ben, ben ik morgen niet meer. Elke keuze die ik maak, elke beslissing die ik neem, hoe klein en onbeduidend ook, heeft gevolgen. Voortdurend in beweging ben ik, deinend op de golven van die grote rivier die Leven wordt genoemd. Elke beweging wordt genoteerd en komt in een boek terecht, en elk boek komt in mijn bibliotheek terecht. Ook jouw geheugen bevat een schat aan boeken, geschreven met je eigen pen, in verschillende kleuren inkt, door jou zelf uitgezocht. Je deelt ze zelf in, je plakt er je eigen labeltjes op en jij bent degeen die bepaalt of een boek hoort bij een reeks, een serie, of dat je ervaring misschien een eenmalig en op zich staand verhaal is. Er staan kinderboeken, 18+ boeken, de onvermijdelijke boeken over Leed en Pijn, reisverslagen (letterlijke en figuurlijke), boeken vol humor (die hebben we gelukkig ook allemaal), thrillers, detectives, Succes-stories (en daar heb je er meer van dan je denkt) en natuurlijk een prachtige serie Liefde en Romantiek (althans, dat hoop ik voor je, want wat is een mens zonder mooie liefdesverhalen?). De gaten die we hebben in ons geheugen, bestaan eigenlijk niet. Het zijn lege plekken in de bibliotheek maar de verhalen zijn er wel degelijk. Ze liggen verstopt, ze zijn soms verdwaald en verkeerd terecht gekomen of we zijn er nog niet aan toe om die herinneringen terug te 'lezen', omdat ze nog steeds te pijnlijk, te confronterend, te verdrietig of te verwarrend voor ons zijn. Er kunnen zat redenen zijn om geen zin te hebben in de serie Onstuimige Perikelen Uit Het Verleden of het boek Verdriet der Eenzaamheid. Er is moed en kracht voor nodig om de dingen te verwerken en wanneer de ervaringen in het heden, in het nu, heftig zijn en golven je overspoelen en je heen en weer smijten op de reis over je Levensrivier, dan heb je meer behoefte aan een gezellig prentenboek uit je verleden, dan een zware psychologische roman over een of ander trauma wat je ooit hebt opgelopen. Maar zoals ik al zei, herinneringen zijn geduldig. En ze komen nooit alleen, in ieder geval niet bij mij. De ene herinnering roept de andere herinnering op, en soms blijken er ware juweeltjes tussen te zitten. Ieder mens heeft recht op de Pulitzer Prijs. Jouw leven tot nu toe is net zo bijzonder en uniek als het mijne, want jij hebt het beleefd, jij hebt het ervaren, gevoeld, gedacht, gedaan, en geen enkel mens heeft het op exact dezelfde manier als jij meegemaakt, ook niet de gedeelde ervaringen, situaties, momenten en processen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik een manier heb gevonden om uit mijn boeken vol herinneringen 'voor te lezen' en dat er mensen zijn die dat waarderen, die dat leuk vinden en er soms ook door worden geraakt. Mijn verzameling herinneringen wordt zolang ik leef elke dag alleen maar groter en groter, en erover schrijven en vertellen doet mij goed, het helpt me om orde te scheppen in mijn bibliotheek. Dank jullie wel, lieve lezeressen en lezers!!