De laatste baksteen.

'Yvonne, wanneer kunnen we weer een nieuw stukje op je blog lezen?' Tja...Yvonne wil wel maar er ontbreekt iets. Er bevindt zich een gigantische berg woorden in mijn hoofd, als bakstenen op een hoop, maar het lukt me niet om er een stevig muurtje mee te metselen. Ik heb wel het benodigde gereedschap maar ik mis de specie. Dat is het probleem. Sta ik daar een beetje sukkelig met in mijn ene hand een baksteen, in de andere een troffel, en een uur later sta ik nog steeds exact zo. Behalve dat mijn broek een beetje is afgezakt. Nog even en ik begin te fluiten naar smakelijke mannen die voorbij lopen. Kijk, ik hoef niet perse een waterpas en loodrecht muurtje neer te zetten. Het mag schots en scheef zijn maar het moet er wel stáán. Het is niet de bedoeling dat ik eindig met iets wat in elkaar dondert zodra je er alleen maar naar kijkt. En daar heb je specie voor nodig. De lijm die de woorden met elkaar verbindt zodat het zinnen worden. Zinnen worden alinea's en alinea's worden een verhaaltje. Een muurtje. Door mij gebouwd. Ooit hoop ik nog eens een heel huis te bouwen maar voorlopig hou ik het bij muren. 'Yvonne, wanneer ga je nou eens een boek schrijven?' Nou...Yvonne wil wel maar pas wanneer ik mezelf ervaren en goed genoeg vind om mezelf een gediplomeerd metselaar te noemen. Dan kan ik een huis neerzetten dat staat.

Ik begon met schrijven op de lagere school. Toneelstukjes schreef ik, die ik dan later in de klas opvoerde met een paar vriendinnetjes. En fanatiek dat ik was. Alles moest kloppen. Ik verzon de karakters, ik schreef de tekst, het verhaal en ik had er hartstikke veel lol in om helemaal los te gaan en rare personages neer te zetten. Eén van mijn creaties was Sientje Paardenbek. Ik ging zo op in mijn rol dat ik tot zeker een week na de voorstelling pijn had in mijn kaken want ik moest en zou écht als dat Amsterdamse viswijf met een gigantische overbite overkomen. Ik had een heel plaatje van Sientje Paardenbek in mijn hoofd en ik mocht dan een lief moppie van 11 zijn met een normaal gebit maar Sientje was dat niet. Zij moest er stáán.

Maar even terug naar mijn writer's block, want ik word er een tikkeltje sacherijnig van dat het niet lukt. Ik hou van schrijven. Ik hou van woorden en van het husselen en spelen en klooien en schuiven met woorden. Ik geniet ervan om aan de slag te gaan met die berg bakstenen. Meestal weet ik van tevoren niet hoe de muur eruit zal komen te zien. Het eindresultaat is pas belangrijk aan het eind. Dan wil ik dat het een muur is waar je wat aan hebt. Maar tijdens het metselen controleer ik wel steeds of de boel wel stevig genoeg is. Het mag niet later gaan instorten omdat ik niet door had dat ik met een gammel bouwsel bezig was. Zonder specie lukt het me niet om een geheel neer te zetten. Woorden blijven woorden. Ik denk de woorden, ik hoor ze, ik zie ze maar ik kan er geen zinnen van maken, laat staan een verhaaltje. Ze zijn er, ze wachten, maar ik kan er niets mee. Niet kunnen schrijven zorgt voor rotzooi in mijn hoofd. Drukte. Schrijven is één van die dingen die me helpen om rust te scheppen in mijn hoofd. Het maakt me rustig en het lawaai wordt minder wanneer ik bezig ben me te concentreren op de woorden die zinnen worden die alinea's worden die een verhaaltje worden. Het geroezemoes neemt af en ik ben de baas over mijn gedachten. Focus. Concentratie. Als ik mijn hersenen hun gang laat gaan vliegen mijn gedachten alle kanten op.

 

Specie. Ik weet het niet, hoor. Ik barst van de ideeën. De afgelopen week ben ik drie keer aan een stukje begonnen. Dat resulteerde in drie keer 'verwijderen', hopla, de prullenbak in, weg ermee. Ik had woorden aan elkaar geplakt en er zinnen van gemaakt maar het ware lege zinnen, met loze woorden. Holle bakstenen op elkaar gestapeld zonder dat ene wat alles aan elkaar bindt, wat er een geheel van maakt. Zonder specie. En zonder gevoel. Dát is het. Zonder gevoel. Ik had zonder gevoel geschreven. Zonder gevoel geen specie? Ik lees wel eens stukjes van mensen waarbij ik me afvraag of de persoon die het geschreven heeft wel beseft dat schrijven meer is dan het showen van een grote woordenschat. Ik zou het heel erg vinden als ik iets zou schrijven wat verder geen enkele indruk achter laat. Mijn muurtje is er ook voor jou. Ik schrijf niet alleen omdat ik het heerlijk vind om te schrijven of omdat het me zo goed doet. Ik wil jou graag de kans geven om heel eventjes tegen mijn muurtje aan te leunen. Dat bedoel ik alleen maar aardig, hoor, en niet arrogant of betuttelend. Kun je even uitrusten of schuilen voor de wind. Of je verstopt je er achter voor 5 minuutjes, voor een sigaretje of een kop koffie. Misschien herken je iets in het metselwerk of krijg je ineens ook zin om te gaan bouwen, wat dan ook, een verhaaltje, een gedicht, een brief, een tekening, een lied, een trui. Het zou ook kunnen dat je iets ontdekt tussen de stenen. Dat zou mooi zijn. Daarom is het ook zo belangrijk dat het een stevige muur is. Daarom ook heb ik specie nodig. Een berg bakstenen kun je overal vinden. Lege zinnen en loze woorden zijn overal.

 

En kijk, Yvonne heeft een nieuw stukje geschreven. Iemand stelde me een vraag en terwijl ik over een antwoord na dacht begon ik te schrijven. Zo gaan die dingen soms. Het is niet wereldschokkend en ik zal er zeker geen prijzen mee winnen maar fuck dat. Mijn hoofd is wat rustiger nu en ik hoop dat jij naar dit zojuist gemetselde muurtje heb staan kijken en tot de conclusie bent gekomen dat het wel goed zit, met die specie. Nu alleen nog de titel en dan stuur ik dit stukje het web op. De titel komt altijd als laatste. De laatste baksteen.