Valentijn

Over een week of drie is het weer Valentijnsdag. En op die dag behoor ik mij als dame met een single status een beetje zielig te voelen. Ach gossie, ben je op Valentijnsdag helemaal in je uppie... Dat heeft tot gevolg dat ik mij als dame met een single status op Valentijnsdag een beetje kwáád voel. Weet je wat ik ach gossie vind? Mannen die in een relatie zitten waarin ze ongelukkig zijn maar die toch 'Happy Valentine's Day' naar hun partner sms-en. Vrouwen die niet weten dat de minnares van hun partner exact hetzelfde kaartje met 100 Valentijns-kusjes heeft ontvangen. Verplicht laten zien dat je van iemand houdt enkel en alleen omdat reclames je het gevoel geven dat je een waardeloze verloofde bent als je niet mee doet aan die hartjes-gekte, dat is ach gossie. Ik ben niet zielig vanwege mijn vrijgezellige status. Ook niet op Valentijnsdag. En ik ben zo vaak in m'n uppie. Soms vind ik het fijn, soms sta ik er niet bij stil en soms voel ik me alleen. Maar zielig? Nee. Nou moet ik toegeven dat ik nooit een fan van deze zogenaamde dag van de liefde ben geweest. Ook niet toen ik een partner had. Ik heb het nooit helemaal begrepen. Waarom zou ik een speciaal gevoel krijgen van een knuffelbeertje made in China, met een plastic rood hartje om zijn nek waarop in lelijke letters staat te lezen: Be My Valentine? Dat wil ik helemaal niet zijn. Ik wil zijn vrouw zijn. Zijn minnares en z'n beste vriendin, ook al maak ik hem af en toe pissig en roept hij dat hij me lastig vindt. Valentine? Ik wil het échte werk. En die beertjes zijn zo lelijk dat de kat er bang van wordt. Ik snap het niet. Ik hoef op 14 februari geen kaartje met I Luv U, gekocht bij de Bruna of de Ako, met aan de binnenkant een goedbedoelde maar mislukte poging van hem om op originele wijze te zeggen dat hij van me houdt. Zo'n kaartje, juist op die dag, is toch helemaal geen verrassing? Verras mij op elke andere dag met uitingen van je liefde maar niet op Valentijnsdag en verras me met iets waarvan je weet dat het waardevol is voor míj en niet voor de fabrikant in China.

 

Ik zal je wat verklappen. Ik ben eigenlijk best wel romantisch. Maar dan wel op mijn manier. Ik doe niet aan strandwandelingen bij zonsondergang terwijl we achtervolgd worden door een violist met zo'n blijde Jehova smile, die onafgebroken 'ons' liedje speelt (de vuile stalker!) en rozenblaadjes de weg wijzen naar een tafel voor twee in een duur restaurant, met kaarslicht en alweer die violist. Halloooh! Ik kom net van het strand af! Er zit zand in mijn butt crack, mijn haar lijkt een bos aangespoeld zeewier, en ik stink een beetje naar de schelpen en stenen die ik op het strand heb gevonden (Omg! Ik stink een beetje naar vis! Op een date!). Ik ben uitgegleden over die kolere rozenblaadjes dus er zit een scheur in mijn jurk, op een delicate plek, ik heb één van mijn schoenen in de golven laten vallen toen ik een poging deed lieftallig en dromerig over te komen, en volgens mij heb ik een splinter. Die violist wil ik met de nog overgebleven schoen op zijn veel te vrolijke bek rammen en ik wil patat met satésaus en geen witlof mousse met kaviaar. Ik heb honger, ja! En ik heb het koud! En mijn ene boob valt eruit! Door die scheur in dat hippe jurkje dat ik pas gísteren heb gekocht! EN LAAT ALSJEBLIEFT DIE VIOLIST OPHOUDEN MET SPELEN! Dat is dus niet mijn manier. Ik ben bijvoorbeeld ook niet van een trouwring verstopt in het eten want geheid ik slik hem door aangezien ik nog wel eens de neiging heb om mijn eten snel naar binnen te proppen. Of ik bijt een kies erop stuk. Dat zou ik pas echt erg vinden. Iets wat je doorslikt en wat niet verteert in je maag kun je later weer terug vinden, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar met zo'n kies moet je naar de tandarts. Ik hou wel van een beetje drama op het gebied van de liefde maar de tandarts gaat me toch echt te ver. En verstop die ring nooit, nooit, nooit in witlof mousse. Ik lust geen witlof dus dat eet ik niet. Daar gaat je verrassing.

 

Ik zou trouwens wel graag een echte trouwring willen. Daarin ben ik toch wel veranderd, hoor. Ik trouwde in '95, 32 jaar was ik, op een maandag (want gratis op maandag), op een mooie oktoberdag. Hoewel ik veel van mijn man hield en hij van mij was dat niet de reden om te trouwen. Het zei ons helemaal niks, het huwelijk. We woonden al 12 jaar samen, we hadden drie kinderen, we hadden het goed samen. We trouwden omdat dat handiger was en vanwege de kinderen, die maar bleven smeken of we alsjeblieft wilden gaan trouwen. 'Zullen we dan gewoon maar trouwen? ', vroeg ik hem, op weg naar de markt. 'Ja, het moet dan maar, he?', was zijn antwoord. En dat was het. Ringen hadden we niet, we gaven elkaar een kettinkje met een hanger van lapis lazuli. Ik verkeerde in een fase dat ik weinig met mijn uiterlijk bezig was dus ik ben serieus getrouwd in een of andere lelijke hobbezak van rode fluweel en een mosgroene legging. Wanneer ik ooit weer trouw gaat het anders. Ik wil trouwen uit liefde, alleen uit liefde. Ik wil heel ouderwets gevraagd worden en dat mag ook bij een patatje met satésaus, maar het moet wel uit liefde zijn. Niet omdat het handiger is en niet omdat de kinderen nonstop lopen te fantaseren over hun moeder in een witte bruidsjurk met sluier (maar ik hou wel van jullie, hoor!). Ik wil een echte trouwring en ik wil er mooi uitzien.

 

Wat ik romantisch vind is een nachtelijke wandeling met mijn liefste door de stad, wanneer de meeste mensen slapen. We lopen samen, twee mensen die met elkaar verbonden zijn door een onzichtbaar koord, van mijn hart naar zijn hart en andersom. In de stille stad, met de lichten uit achter de ramen, door bijna verlaten straten. Rozenblaadjes hebben we niet nodig. We gaan zomaar nergens heen, tot we weer thuis voor de deur staan. Onderweg babbelen we, over kleine dingen, over grote dingen, en we zeggen tegen elkaar dat het jammer is dat er zo laat nergens patat met satésaus te krijgen is. We zoenen en daarna babbelen we een tijdje over sex. Onze sex. Af en toe lachen we, we plagen elkaar, en af en toe zijn we even stil, dan lopen we zwijgend naast elkaar en ook die stiltes voelen goed. Hij houdt mijn hand vast tijdens het oversteken en vergeet hem dan los te laten. Ik zeg niks, ik glimlach alleen. In Amsterdam kom je nooit waterkant tekort en dat is mooi, want hij neemt me mee naar een bankje aan het water, waar hij me verrast door me te vertellen hoeveel hij van me houdt, met woorden, met kussen en met de blik in zijn ogen. We kijken naar het water en de bootjes en zo nu en dan kijken we naar elkaar. Dát vind ik romantisch.  Dat vind ik waardevol.

In de sexshop waar ik werkte was het druk rond Valentijnsdag. Het waren vooral heterosexuele mannen die om wat voor reden dan ook die dag als smoes gebruikten om hun sexleven wat op te leuken. Massage-oliën deden het goed, net als lingerie. Chocolade bodypaint en glijmiddel met een smaakje. Misschien is dat het ook wel, waarom ik niet van Valentijnsdag hou? Omdat ik denk dat mensen die dag gebruiken als smoes? Een smoes om weer eens lief te doen nadat jullie al weken ruzie hebben lopen maken om niks, omdat je loopt te stressen over je werk? Een goedmakertje, en misschien ook het sussen van je geweten? Gelukkig, je bent toch geen waardeloze verloofde, je hebt aan je plicht voldaan, met je zoete roze snoepjes en je even zoete woordjes. Is het een smoes om bevestiging te kunnen gaan zoeken? Ik hou van jou, hou jij ook van mij alsjeblieft? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik in liefde geloof. Ik geloof in romantiek. Maar voor mij hebben die twee niets te maken met 14 februari. Dit jaar valt het op een donderdag. Ik denk niet dat ik tegen die tijd een man heb maar mocht die er wel zijn dan hoop ik dat hij er net zo over denkt als ik. Dan hoop ik dat we elkaar verrassen op andere dagen. Spontaan. Wanneer het niet hoeft. Wanneer het echt is. En mocht ik in mijn uppie zijn op Valentijnsdag, dan weet ik al wat ik ga doen. Ik ga een patatje met satésaus halen.