Lieve jongens

Het was me eindelijk gelukt om mijn drie meissies in slaap te krijgen. Hoe oud zouden ze zijn geweest? Ik schat een jaar of 3, 5 en 6. Ze waren een beetje wild geweest die dag en het had nogal lang geduurd voor ze tot rust kwamen en naar dromenland verhuisden dus ik was een blije en opgeluchte moeder die zich verheugde op een relaxte avond. Moos was trainen (eerst een uur judo, daarna twee uur jiu jitsu) en ik had een vriendinnetje op bezoek. Ik was een huisvrouw met drie jonge kinderen en een man die veel weg was dus ik hoopte op een avondje plezier en ontspanning voor mama want daar was ik echt aan toe. Wijn op tafel, jointje erbij, muziekje aan en veel ouwehoeren natuurlijk. Tenminste, dat had ik in gedachten. Want nog geen tien minuten nadat het stil was geworden achter de deuren van de kamers van mijn dochters en ik de eerste fles wijn wilde open maken, hoorden we luid gestommel, gelach en gebrul op de gang, in het trapportaal, bij de bovenburen. Wij woonden en wonen nog steeds op één hoog, boven ons woonde in die tijd een alleenstaande moeder met 2 zonen en op drie hoog een getrouwd stel. Die bovenbuurvrouw van ons, die met die zonen, dat was me er eentje. Ze zag eruit als een hoerenmadam, wat ze misschien ook wel was, gezien haar eigenaardige werktijden, en ze vloekte en schold als een Amsterdamse dokwerker, wat ze zeker niet was, gezien haar beangstigend lange nagels, maar ze had een goed hart. Eerst had ze trouwens een man, hij was ook de vader van die jongens, maar van de ene op de andere dag was hij verdwenen en ik heb hem nooit meer terug gezien. Zomaar foetsie dus of hij was opgepakt en voor lange tijd in de gevangenis gestopt of hij was 'm gesmeerd (even een pakje sigaretten halen of zoiets) of ze waren uit elkaar gegaan, maar dat laatste betwijfel ik want we hebben hem nooit zien vertrekken of verhuizen. Meneer was er gewoon ineens niet meer. Ik durfde het haar niet te vragen. Aan mijn bovenbuurvrouw stelde je zulke vragen niet. Plus we hadden een soort van stilzwijgende overeenkomst. Wij bemoeiden ons niet met hen en zij bemoeiden zich niet met ons en dat werkte zo goed dat we al die jaren dat we buren van elkaar waren op een prima manier met elkaar omgingen. Als er iets was, stonden we voor elkaar klaar, we accepteerden de min puntjes van elkaar als buren en waren tevreden over de plus puntjes en verder lieten we elkaar met rust. Wat mij weer terug brengt naar die ene avond, met dat vriendinnetje, want het eerste wat ik dacht toen ik die herrie buiten op de gang hoorde was: Shit, daar gaat de rust. Precies op dat moment begon iemand een Ajax lied te blèren. Dat echoot zo mooi in ons trapportaal. En ik ontplofte. Nu wil ik er wel even bij zeggen dat ik ontplofte met beleid, want ik wilde natuurlijk niet zo stom zijn om mijn eigen kinderen wakker te maken met m'n geschreeuw. Ik liep naar de deur, het vriendinnetje probeerde me nog tegen te houden door iets verstandigs te roepen over gevaar en dat het 't niet waard was en zo, maar ik was zo pissig dat het me niets kon schelen en zo ongeveer vuurspuwend deed ik de deur open. 'Is dat verdomme nou echt nodig, dat kolere lawaai op de trap? Er slapen hier kleine kinderen!'. Zonder te schreeuwen, he? Nou ja, misschien met een klein beetje stemverheffing. Langzaam kwam de oorzaak van mijn boosheid de trap af gelopen. En ik begon te tellen. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht... Oh, fuckerdefuck... In mijn boosheid was ik het favoriete tijdverdrijf van de buurjongens vergeten. Acht geschoren en getatoeëerde jonge mannenhoofden keken mij aan. Het werd helemaal stil. Nu had ik kunnen gaan piepen en als een verslagen hond met de staart tussen de benen weer naar binnen kunnen gaan. Maar dat heb ik niet in me, nooit gehad ook. Als alpha bitch (van de eerste verdieping weliswaar maar ook dat telt) is het je taak om je territorium te bewaken, ook wanneer je oog in oog komt te staan met acht leden van de harde kern van Ajax supporters, de F-side.  Dus ik deed nog een stap naar voren. Ik heb nooit over het postuur van een Walkure beschikt en om mezelf wat vervaarlijker over te laten komen, zette ik mijn handen in mijn zij. Heel stoer, hoor, Yvonne. En toen klonk het, zacht maar heel duidelijk in dat mooie trapportaal van ons. 'Oh, sorry, mevrouw'. Hartstikke beleefd en vriendelijk. Instemmend knikten al die kale koppen. 'Het zal niet meer gebeuren. Dat kunnen we niet hebben, dat die kleintjes wakker worden. We zullen heel zachtjes doen. Sorry voor de overlast', en vervolgens ben ik er getuige van hoe acht hooligans op hun tenen de trap af sluipen, de een na de ander, naar beneden, de straat op. 'Dankjewel, jongens', en ik kon er niks aan doen, maar ondanks mijn trillende handen zei ik het met een big smile op mijn gezicht, dezelfde big smile waarmee ik de deur sloot en terug liep naar de woonkamer waar het enigszins bleek uitziende vriendinnetje inmiddels de wijn had open getrokken. 'Jij bent echt gek, he? Ik was bang dat ze je in elkaar zouden slaan ofzoiets. Die gasten zijn gevaarlijk. En jij geeft ze een grote mond!'. Haar stem klonk hoog en vol ongeloof over mijn in haar ogen volslagen gestoorde actie. De arme schat. Zij kon er ook niks aan doen dat ze uit een slaperig boerendorpje kwam en heel beschermd was opgevoed. 'Maak je niet druk, joh, het zijn eigenlijk hele lieve jongens'. Ja, ik weet het, en ik wist dat toen ook al, die opmerking sloeg helemaal nergens op want die rotzakken van de F-side waren destijds helemaal niet zo lief, en toch meende ik het. Want mijn meisjes sliepen nog, mijn meisjes waren niet wakker geworden. Nadat de buurvrouw jaren later stierf aan longkanker moesten haar inmiddels allang volwassen zonen maar nog steeds (of alweer want het lukte niet zo met relaties) inwonend bij hun mams, verhuizen. Ik heb ze nooit meer gezien. Ik hoorde laatst dat hun neefje dood geschoten is en iets over een bende en afrekeningen dus ik ben blij dat ze hier niet meer wonen. De F-side kon ik hebben (zegt ze dapper) maar een zooitje wraakgierige criminelen die elkaar willen afmaken wil ik niet in de buurt van mijn territorium hebben. Zie je het voor je?  'Is dat nou verdomme echt nodig, dat kolere geschiet op straat? Mijn kleindochter ligt te slapen!' Ik denk niet dat dat gaat werken. Zó gek ben ik nou ook weer niet!