Geknipt voor kistjes

Het volgende verhaal is waargebeurd. Wat je gaat lezen is niet ontsproten aan het brein van een griezelverteller, maar komt uit de mond van de vrouw die het heeft meegemaakt, lang geleden toen ze nog een jongedame was van een jaar of twintig. Ik besloot het hele verhaal op te schrijven, rauw en ongecensureerd, zoals het werkelijk is gegaan. Het is geen vrolijk verhaal dus bereidt je voor op schuttingtaal, schokkende 'beelden' en weinig dat aan de verbeelding wordt over gelaten...

Een klein kamertje. Twee kunststof stoelen en 'n tafeltje. Ze was bang voor wat haar stond te gebeuren, bang voor wat ze met haar zouden gaan doen, maar ze realiseerde zich dat ze dapper moest zijn en droogde haar zweterige handen af aan haar spijkerbroek. De plek in haar bovenbeen waar ze haar die injectie hadden gegeven deed pijn en ze vroeg zich af wanneer de drug zou gaan toeslaan en wat het met haar zou doen. Er was haar niets verteld. Ze keek om zich heen. Witte muren. Een witte deur. Alles wit, wit, wit, mooi toch, al dat wit, wit, wit en loom zakte ze een beetje onderuit op haar stoel. Het spul begon te werken. Halleluja, ze werd er vrolijk van, en daarom kon het haar niks schelen toen ze haar kwamen halen. De gang golfde in zwart/witte tegels voor haar uit, als een dansend lint, en ze zakte giechelend door haar benen. Holy shit. Iemand ving haar op en bracht haar naar een andere kamer. Deze was veel groter. En donkerder. Maar dat verbeeldde ze zich misschien? Ze werd naar een grote zwarte stoel geloosd en voor haar nam een blonde man plaats op een kruk. Hij begon tegen haar te lullen met een Duits accent en ze snapte geen hol van wat hij zei. Ze was zo stoned als een garnaal. Gefascineerd keek ze naar de enorme injectiespuit die hij in zijn hand had. Het was zo gebeurd en ze proefde bloed achter in haar keel. De blonde man begon opnieuw te lullen en het duurde even voor ze in de gaten kreeg dat er nog drie anderen in de kamer waren, die blijkbaar ergens verstopt op instructies hadden staan wachten. Zodra de eerste haar bij haar arm greep en haar vast duwde in die grote zwarte stoel begon de wereld weer helder te worden. De tweede greep haar linker arm vast en de derde ging achter haar staan terwijl hij haar hoofd stevig naar achteren in de hoofdsteun van de stoel drukte. Tegenover haar schoof de blonde man naar voren, met zijn benen duwde hij haar knieën uit elkaar, en kwam nog dichterbij zitten, gewapend met een of ander chirurgisch stuk gereedschap, wat hij naar haar mond bracht. What the fuck gebeurde hier? Wat was die kerel in vredesnaam van plan met haar te doen? Zijn drie assistenten hielde haar stevig vast, ze kon geen kant op, ze zat klem. Godskolere! De hel brak los in haar keel toen ze kokhalzend een misselijkmakend scheuren voelde en die paar seconden leken een eeuwigheid van pijn.  Vuile, vuile sadist! Ze spuugde bloed en nog iets anders in een metalen bakje dat snel werd weggezet want de man die ze inmiddels dacht te herkennen als nazi arts duwde zijn marteltuig alweer in haar mond. Nu wist ze wat er ging komen en elke laatste spoortje verdovend middel werd vervangen door tig keer zoveel spoortjes adrenaline. Weer voelde ze al kokhalzend dat verschrikkelijke scheuren. Allemachtig, wat een pijn, alsof haar keel door de bliksem werd getroffen, een woeste, snijdende hitte, alsof gloeiend ijzer een gat achter in haar keel brandde en ze schopte, ze schopte, haar kistjes met stalen neuzen, zó tegen de schenen van de nazi aan. Motherfucker! Ze bleef schoppen net zolang tot hij klaar was en ze opnieuw in een bakje moest spugen. Rood, ze spuugde rood, en zonder geluid, stil rolden de tranen over haar wangen.

En zo, lieve lezers, werden mijn keelamandelen geknipt.

Het was 1983 en vanwege klachten die niet over gingen leek het de kno arts in het OLVG het beste om mijn keelamandelen te laten knippen.  Ik zag het niet zo zitten maar ik raakte om de haverklap mijn stem kwijt, soms voor dagen, en ik wist het ook niet meer. Er was niets mis met mijn stembanden, het kwam niet door een allergie, zeiden ze, dus werd mijn amandelen de schuld gegeven. Ik zweer het je, het waren slagers in die tijd. Omdat ik volwassen was (net 20) moest het onder plaatselijke verdoving en ze hadden me gezegd dat het wel mee viel. En luister dan, ik ben nooit een watje geweest. I know pain. Ik heb 3 kinderen gebaard, ik heb fibromyalgie, ik ken wortelkanaalbehandelingen, bekkenverwrichting, migraine, middenoorontsteking, pijnlijke klote onderzoeken, beklemde zenuwen, schoppen en klappen maar nooit, nooit heb ik zoveel pijn gehad als toen. Het viel wel mee, zeiden ze. Godverdomme, zeg. Die hele freakin' verdoving werkte niet! Dat aangename morfine-stoned zijn was binnen no time weg zodra ze me op die stoel begonnen vast te pinnen en toen die ene slagers-assistent mijn hoofd vastklemde wist ik dat ik de lul was, helemaal toen Herr Doktor met die enge schaar op me af kwam, maar dat het zoveel pijn zou doen, dat had ik niet verwacht. Ik had echt geen flauw idee van wat me nou eigenlijk te wachten stond. Die morfine bijvoorbeeld, dat was een verrassing. Een hele leuke verrassing maar wel eentje die ik graag van te voren had willen weten.  Ik waande me heel even Alice in Wonderland, en dat was cool maar ze hadden me moeten inlichten. Stond er ineens zo'n vrolijke verpleegkundige met een shot morfine voor mijn neus en was ik in een poep en een scheet aan het hallucineren. Dat van dat vastpinnen in die stoel, dat hadden ze ook vóór de ingreep mogen vertellen. Voor ik het wist zat ik met mijn hoofd tussen de handen van Joost-mag-weten-wie vastgeklemd, kon ik me niet meer bewegen en tja, toen knalde de adrenaline door mijn lichaam. Ik wilde alleen nog maar vluchten. Dat veranderde toen die arts aan die tweede amandel begon. Blijkbaar begreep mijn onderbewuste dat er no escape was want ik ging vechten. Ik schopte niet expres, niet bewust, het ging helemaal vanzelf, en ik moet dat Duitse accent echt een paar mooie blauwe plekken hebben gegeven, want de man die helemaal geen nazi was maar een kno arts voor wie het een routine klusje was,  gaf mij direct na de ingreep eerlijk toe dat ik zijn schenen goed had geraakt. 'Maar ik snap waarom je kwaad op me was', zei hij erbij, en dat kon ik dan wel weer waarderen, terwijl ik half knock out ging en op een brancard werd gelegd.

En wat is nu de strekking van mijn verhaal? Ik zou het niet weten. Bedenk maar wat. Vind ik leuk. Ik wilde het alleen vertellen omdat ik het te vaak aan mijn kinderen heb verteld om er nog indruk mee te kunnen maken. Ik had dringend nieuw publiek nodig en wat leent zich beter dan een persoonlijk blog om jezelf in de derde persoon neer te zetten als heldin in een dramatisch horror verhaal wat in feite slechts een (waarheidsgetrouw!) verslag is van een simpele chirurgische ingreep die 30 jaar geleden plaats vond?