Ik begrijp het wel. Je wilt gewoon dat het een keertje stopt. Je hebt er geen zin meer in. Morgen is een nieuwe dag, zeggen ze, maar wat betekent dat? Dat je wakker wordt, goedemorgen glorieuze nieuwe dag, en tot de ontdekking komt dat er geen moer is veranderd behalve het weer, er valt geen glorie te bekennen en eigenlijk wil je alleen maar opnieuw onder de dekens kruipen? Je doet je ding want je wilt niet toegeven aan dat lamlendige gevoel, je wilt positief zijn en blijven lachen, je wilt niets liever dan lemonade maken van de spreekwoordelijke lemons, maar wat als dat niet lukt? Ik snap het hartstikke goed. Voor sommige mensen is het leven af en toe niet zo'n prettig ritje, met zo nu en dan een klein hobbeltje, en een kuiltje in de weg hier en daar, misschien met een regenbuitje om de zoveel tijd en een beetje tegenwind. Maar er zijn ook mensen die regelmatig een ware survival-tocht moeten afleggen, en die om de haverklap te maken krijgen met diepe ravijnen en hoge klippen, hevige stortbuien en woeste stormen en die door de bomen het bos niet meer zien. Ik weet het.
Volhouden. Desnoods op de automatische piloot. Desnoods jezelf forceren om door te gaan en niet op te geven, met een fake smile en twijfelachtig optimisme. Niet plat op je bek blijven liggen maar omhoog komen, ook al is het op handen en knieën, ook al ben je moe en ook al doet het pijn. Je voelt je even niet sterk en dapper genoeg? Dat hoeft ook niet. Wie heeft verzonnen dat het verboden is om je kwetsbaar en bang te voelen? Je bent maar een mens, kom op nou, zeg, je bent geen superheld en dat hoef je ook niet te zijn. (En trouwens, volgens mij schijten superhelden ook wel eens in hun broek.) Ik heb in m'n 50jarig bestaan zoveel klerezooi meegemaakt en ik weet daardoor dat ik sterk en dapper ben maar nog steeds voel ik me soms kwetsbaar en bang als een verdwaald mensje in een donker bos, helemaal alleen, met uitzondering van een of ander eng monster dat naar me loert vanuit de duisternis, en boze geesten en vieze beesten. Dan wil ik ook niet verder. Op zulke momenten wil ik me ook alleen maar verstoppen voor de nachtmerrie die de buitenwereld is en denk ik bij mezelf: "Laat maar zitten. Ik heb geen zin meer in deze flauwekul". (En ik ben geen aansteller of zielige zeikerd, he? Wanneer ik het heb over klerezooi dan bedoel ik ook echt klerezooi en ik ben niet het type wat gaat piepen bij elke scheet die dwars zit.) Schaam je alsjeblieft niet als je je niet iedere dag heldhaftig en strijdbaar voelt. Het wil helemaal niet zeggen dat je een zwakke slapjanus bent of dat je doet aan zelfmedelijden wanneer leven pijn doet. Je focussen op de mooie dingen in het leven is een goed advies maar als je je leeg en eenzaam voelt van binnen kan het verrekte lastig zijn om die raad op te volgen. Ik kan me momenten herinneren dat ik het feit dat ik nog steeds leefde als enig lichtpuntje zag en verder niks. En dat is klote, hoor.
Ik wist af en toe niet waar ik het zoeken moest en hoewel ik zelf nooit de neiging heb gehad om te vluchten in drugs begreep ik wel ineens een stuk beter waarom sommige mensen naar crack of heroïne grijpen of zichzelf knock out zuipen. Niet dood willen maar ook niet willen leven. De werkelijkheid laten voor wat -ie is en ontsnappen - wat het natuurlijk niet is, ontsnappen, je houdt alleen jezelf voor de gek en that's it, maar toegeven aan die verleidelijke illusie en aan de behoefte om niets te voelen? Ik snap het wel, hoe ondenkbaar het ook is dat ik ooit zelf ga gebruiken. Je betaalt er alleen wel een krankzinnig hoge prijs voor. Je verneukt je geest, je lichaam, je leven, je zelfrespect en nog een heleboel meer, je verandert in een zombie, een levende dode, en wanneer je er niet op tijd mee stopt zul je nooit meer iets hoeven te voelen want dan ben je een dode dode. Dus hoe begrijpelijk gezien de omstandigheden, doe toch maar niet. Het is zinloze verspilling van jezelf.
Volhouden. (Zonder te vluchten). Hoe doe je dat? Door vol te houden. Tja, sorry, maar soms is dat het enige. Simpelweg volhouden. De tijd staat niet stil. Ook al ga je op je kop staan en ook al heb je er geen zin in, de uren, dagen, weken, maanden en jaren verstrijken. Het leven gaat door. Jouw leven. Bestaan gaat door. Jouw bestaan. Je haalt adem, je vult je longen met zuurstof, je hart klopt en dat gaat gewoon door. De seizoenen volgen elkaar op, zomer wordt herfst, wordt winter, wordt lente en voor je het weet is het weer zomer. Elke dag komt de zon op. Zomaar vanzelf. Je kunt je verjaardag overslaan, weigeren Oud & Nieuw te vieren en alle klokken de deur uitgooien maar dat maakt niet uit. Het leven gaat door en dood gaan wil je niet. Toch? Je wilt leven. Mooi. Dus zul je moeten volhouden. Wachten tot het licht wordt, het monster, de geesten en de beesten verdwenen zijn en je op zoek kunt gaan naar het pad wat je moet volgen, het Three Little Birds-pad (ja, sorry, ik kan er niets aan doen dat ome Bob mijn held is). Want luister, je bent misschien voorlopig nog niet het bos uit maar je mag de hoop niet opgeven. Niet als je wilt leven, niet als je ervoor kiest om te leven als een méns. Oke, je ziet tegen de dag van morgen op. Je voelt je leeg, je bent bang en je wilt het liefst 24/7 in je nest liggen. Dat is zwaar klote, zonder meer. Ik bagatelliseer je gevoelens niet, want ik weet hoe het is en ik neem die van mij ook serieus. En toch moet je volhouden. Stel je hoofd er maar op in. Schakel over op survival-mode en blijf doorgaan. Elke dag opnieuw.
Hoe ik het vol hou? Allereerst door medicatie: twee lepels liefde, een capsule hulp en een tabletje steun, plus de pillen die ik van de huisarts krijg. Dat werkt fantastisch, die combi. Ik hou het vol doordat er van me wordt gehouden, door muziek, door schrijven, door mijn kat, en door mijn inspiratiebronnen, waartoe jij best wel eens zou kunnen behoren, zonder dat je het beseft. Ook heb ik een lijstje met namen van mensen aan wie ik het verplicht ben om vol te houden. Als ik bedenk wat het voor bepaalde mensen zou betekenen wanneer ik zou opgeven, instorten, doordraaien, loslaten of erger, dan voel ik een mes in m'n hart, echt waar, en het heeft het effect van een keihard schop onder mijn kont. Het zijn de namen van mijn persoonlijke V.I.P's, de mensen waar ik van hou. En het is een mooie lijst. (Ik sta er zelf ook weer op, hoe vind je dat?) Verder heb ik een lijstje met grote en kleine doelen en dromen, variërend van een vakantie in Suriname tot het inspireren van anderen om zichzelf te zijn, wat me motiveert om vol te houden. (De kans dat ik daadwerkelijk in een alien spaceship zal vliegen is klein, ik geef het toe, maar laat mij mijn dromen hebben, ja?) Dan heb ik nog een lijst met simpele dingen in het leven die ik niet wil missen, dingen die mij blij maken en godezijdank is dat een erg lange en uitgebreide lijst. Maar bovenal vertik ik het om me gewonnen te geven. Ik ben geen verliezer, sodemieter toch op. Daar heb ik ook een lijstje van, met overwinningen, en die pakt niemand me af. Sexueel misbruik, mishandelingen, ziekte en invaliditeit, depressies, het overlijden van Moos, armoede, mijn liefje in de bajes, kou, honger, een zwaar gebroken hart. Ik heb het allemaal overleefd. Ik heb hier en daar wat deukjes en krasjes, dat klopt, maar nou en? Ik ben alleen maar sterker en wijzer geworden. Wel of geen glorieuze nieuwe dag, no way dat ik de handdoek in de ring gooi. Daar ben ik te trots en te koppig voor. Alleen de dood zal het uiteindelijk van mij winnen, wanneer ik een oude, oude mevrouw ben geworden, zoals het hoort, en dat is geen nederlaag om me voor te schamen maar een logisch en natuurlijk gevolg. Tot die tijd wil ik leven. Echt leven, met echte gevoelens en dat donkere bos met dat enge monster en alles neem ik dan maar op de koop toe. Ik wil geen tijd verspillen aan illusies. Ik wil de seizoenen volgen, ik wil de uren, dagen, weken, maanden en jaren die voor mij liggen bestáán. En dan is het zo nu en dan alleen maar gewoon volhouden, oke, dat moet dan maar. Ik kan het. Ik wil het. Ik moet. Er is geen enkele andere optie. Ik ben een winnaar en voor mij is alleen al het winnen de moeite waard.
Jij, mijn mede-kampioen, jij blijft ook gewoon volhouden. (Bijvoorbeeld omdat jouw naam op een van mijn lijstjes staat en wellicht zelfs op meerdere, wat inderdaad egoïstisch is van mij, maar fuck dat.) Jij geeft niet op. Check jouw lijstjes maar eens, want heus, die heb je. Om wie geef je? Wie houdt er van jou? Wat zijn je doelen en dromen? Wat maakt jou blij? Kijk eens wat je allemaal hebt overleefd. En je bent er nog steeds toch? Al die overwinningen die jij hebt geboekt, een track record van 100% op alle klerezooi die je hebt meegemaakt. Ik ben echt niet zoveel anders en zoveel sterker dan jij, geloof me nou maar. Blijf doorgaan. Niet opgeven in het donker maar in vertrouwen wachten tot de zon op komt en het bos er een stuk vriendelijker en vrolijker uitziet. Met een beetje mazzel kom je een richtingaanwijzer tegen en besef je welke kant je op moet. Dat pad ga je vinden. "Rise up this morning. Smiled with the rising sun", en daar ligt de weg naar Gonna Be Allright-land (hoe verzint ze het). Die dag gaat komen. Doe het voor jezelf (en een beetje voor mij?). Gewoon nog even volhouden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten