Lente in de Vallei

In zijn donkere ogen gloeide een vuur, en ze wist met verwarrende voldoening dat hij wilde dat zij de vlammen ging blussen. Haar hart sloeg over en heel even snakte ze naar adem toen hij met een teder en toch mannelijk gebaar haar hand in de zijne nam. Zijn vingers, warm en aangenaam ruw, omsloten de hare. Zijn stem klonk diep en hees.

En vervolgens heb ik geen idee wat de man zegt. Sorry. Ik schrijf, nee, fout, ik doe een poging om een romantisch flut verhaaltje te schrijven. Voor de lol en om te oefenen. En het blijkt helemaal niet zo eenvoudig te zijn. In ieder geval niet zo eenvoudig als ik dacht.

'Kus me', zei hij en ze trok haar hand los en deed een stap naar achteren, ondanks haar plotselinge verlangen om die volle, krachtige lippen op haar mond te voelen. 'Wie ben je?',  vroeg ze en opgelucht merkte ze dat haar stem gewoon klonk. Om haar lendenen weer kalm te krijgen leunde ze tegen het koele marmer van de balustrade. Voor haar ontvouwde het landschap zich in al haar pracht. Ze hield van deze plek, van het landhuis. Het was haar erfgoed. Haar verleden, haar heden maar helaas niet haar toekomst. Ze stond op het punt haar erfgoed te verliezen. Alleen een wonder kon haar nog redden. Ze schudde haar hoofd en zette het verdrietige gevoel van haar af. Het licht van de volle maan deed de vallei en de omringende heuvels in een sprookjesachtige gloed baden.

Met dat laatste bedoel ik niet alleen het landschap dat zich aan haar voeten uitstrekte maar ook haar boezem. Ze heeft zo'n jurk aan, weet je wel,  een beetje zo'n woeste, sexy jurk. Je weet wat voor jurk ik bedoel, die dames op de covers van die pocketboekjes dragen meestal zulke outfits. Daar staat ze dan tegen die balustrade. Haar robe valt n beetje open, het maanlicht valt op haar boezem, et voila, twee halve opalen glanzen de geile onbekende man tegemoet. Ik ga weer verder.

De intensiteit van de blik in zijn ogen bij het zien van de rondingen van haar rijpe borsten deed haar zachtjes beven. 'Wie ben je?', vroeg ze opnieuw en beslist trok ze haar robe dicht. Tot haar verbazing begon hij te lachen. Zijn lach had de kracht van een regenbui aan het eind van een bloedhete dag. Het was een aantrekkelijke lach. 'We hebben de hele avond samen gedanst en nu vraag je me wie ik ben?'. Het was de waarheid. Gedurende het bal had ze dans na dans in zijn sterke armen gelegen. Niemand wist wie hij was en het had gegonsd van de geruchten over zijn identiteit en zijn afkomst. Zijn uiterlijk had de aandacht getrokken van de vrouwelijke gasten, tot ongenoegen van de aanwezige heren, maar het onderwerp van gesprek zelf had alleen oog voor haar gehad. Er werd geen woord gesproken tussen hen maar de wijze waarop ze hadden gedanst was veelzeggend geweest. Het kon haar niet schelen. Ze was een vrije vrouw en deze man gaf haar het gevoel dat ze leefde, voor het eerst in lange tijd. Ze besefte dat ze naar hem had staan staren en beet op haar lip.

Ik zit nu echt met een probleem. Ik weet niet wie hij is. Wie is die kerel? Waar komt hij vandaan? Wat wil hij? Nou ja, hij wil natuurlijk neuken maar wat wil hij nog meer van onze heldin?  Ik heb nog niet eens een naam. Ik kan een Afrikaanse prins van hem maken. Exotisch en geheimzinnig doet het goed in die boekjes. Of de rebelse zoon van een Arabische sjeik. In ieder geval moet hij rijk zijn want hij gaat het landhuis kopen. Dat heb ik zojuist verzonnen. Dat is wat hij wil. Incognito is hij naar het bal gegaan om de boel te verkennen. Maar zijn plan werd gedwarsboomd door de vrouw des huizes. Met de glinstering in haar grote blauwe ogen en haar lokken in de kleur van Pinot noir dansend op de maat van de muziek. Wacht, wacht, ik zit mezelf te beschrijven en ik kan helemaal niet stijldansen. Plus ik heb geen landhuis en een hele provincie tot mijn beschikking.  Zo'n wilde jurk wil ik wel een keertje aan trouwens. Gewoon om te kijken hoe dat voelt. Maar wil ik dan ook veroverd worden door de rebelse zoon van een Arabische sjeik? Of door een exotische en geheimzinnige Afrikaanse prins? Nee, dat niet. Vergis je niet, ik wil wel veroverd worden. Maar dan door een echte man. Eentje die niet voorkomt in boekjes vol onwaarschijnlijke romances zoals deze.

Boven het geschater uit dat vanuit de balzaal het zomerterras bereikte herkende ze de lach van Heinrich. Hij houdt ervan om in het middelpunt van de belangstelling te staan, dacht ze. Heinrich Luftenstein was de enige zoon en erfgenaam van Ludmilla  Luftenstein, een excentrieke dame die eigenhandig een parfum imperium had opgebouwd, genaamd LL, en de man stond bekend om zijn flamboyante leefstijl en vele minnaressen. Ze mocht hem niet en ze wist precies waarom. Hij was charmant, niet onaantrekkelijk (zijn moderne maar keurig op maat gesneden pak accentueerde zijn brede torso), galant, vrijgevig... Een gentleman eerste klas. Hij had een vaste groep bewonderaars om zich heen verzameld, voornamelijk welgestelde jongedames die hoopten op een huwelijksaanzoek wat er nooit zou komen, want mama Ludmilla had de touwtjes wat dat betreft strak in handen.

 

Die gozer, die Hein, zit er alleen maar in omdat er blijkbaar altijd een onaangenaam mannetje in die romannetjes rondloopt. Hij is degene die zorgt voor het misverstand tussen de twee geliefden in spe (want natuurlijk krijgen ze elkaar aan het eind), waardoor ze halverwege het verhaal een knallende ruzie krijgen, wat nog verergerd wordt door de roddels over een verhouding tussen Heinrich en de dame die zo verdacht veel op mij lijkt. Maar dat zal ik jullie besparen, hoor, het is al lastig genoeg om dit stukje af te krijgen. Die hele vent is trouwens sowieso niet mijn type. Hij doet denken aan een skileraar, weet je wel, met zo'n enge blonde lok en zo'n degelijke, veel te glad geschoren kaaklijn. Een beetje een nazi maar dan zonder nazi brilletje. Maar hij is nodig voor de dramatische ontwikkelingen, snap je?

 

Plotseling trok hij haar onstuimig naar zich toe en voor ze zich kon verzetten nam hij haar in zijn armen en kuste haar met een passie zoals ze nog nooit had ervaren. De wereld om haar heen leek te vervagen, de tijd leek stil te staan. In haar ontwaakte een hartstocht die jaren had liggen sluimeren. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte haar lichaam verlangend tegen het zijne. Door de dunne stof van haar robe voelde ze zijn mannelijkheid hard worden en ze kreunde zachtjes. Ze was bereid zich helemaal over te geven en hunkerend naar meer duwde ze haar schoot tegen zijn hete roede. 'Wat gebeurt hier allemaal?', hoorde ze ineens een woedende vrouwenstem vragen. Ze rukte zich hijgend los, haar lichaam trillend, haar vrouwelijkheid brandend van verlangen, haar boezem deinend in het licht van de volle maan.

 

Ze is wel een beetje een slet, he? Maar normaal is ze niet zo, hoor. Ze wordt gewoon overvallen door al die passie en ik heb zo'n vermoeden dat ze al een tijdje droog staat want ze reageert wel héél heftig. Oh, en die woedende vrouwenstem is van Ludmilla Luftenstein. Dat is me een oud secreet, niet normaal meer. En ze heeft snode plannen. Iets met Heinrich en het landhuis. Maar dat ga ik verder niet uitleggen, hoor, dat wordt veel te ingewikkeld. Hoe vind je trouwens mijn woordkeuze? Mooi he? Ik gebruik geen onvertogen woord en toch voelt het een tikkeltje als porno. Weet je hoe leuk het is om zo te schrijven? De rest van het boek moet je alleen zelf verzinnen. Beschouw dit stukje pulp maar als een paar bladzijden uit Lente in de Vallei. Die titel doet wel toch? Dan bedenk je zelf hoe het afloopt met... Shit, hoe heet zij eigenlijk?