Gerechtigheid

Robert M. is weer in het nieuws. Ik volg het maar niet intensief want de man krijgt al genoeg aandacht. En natuurlijk ligt het gevoelig bij mij. Tien jaar mishandeling waaronder acht jaar sexueel misbruik heeft sporen achter gelaten. Ik was een kind. Lang geleden denderde er een tank door de straatjes van mijn ziel en het is me niet gelukt om alles weer in de oude staat terug te brengen. Dat gaat me ook niet lukken. Teveel beschadigingen aan het wegdek. Kuilen en hobbels die niet meer te fiksen zijn, scheurtjes die ik niet kan dichten.  Sexueel misbruikt worden is godzijdank iets wat de meeste mensen zich niet kunnen voorstellen. Wat ik me vooral kan herinneren is de angst. Angst voor iets waar ik niet aan kon ontsnappen. Het was een angst die ik leerde te accepteren. Ik stapte in de trein richting Overlevingsland, wat een eenzame, koude klote reis is. Je bereikt alleen je eindlocatie als je bepaalde stukjes van jezelf uitschakelt. Geen moment ben je veilig dus je wordt alert, op het paranoide af soms. Ik lag tot diep in de nacht te luisteren of ik iets hoorde wat er op wees dat de vijand eraan kwam. Ik leerde zijn lichaamstaal te lezen zodat ik niet in een hinderlaag zou lopen maar altijd wist wanneer hij ging aanvallen. Ik moest me kunnen voorbereiden, wat inhield dat ik emotioneel de boel plat moest leggen. 'Niets voelen, niets voelen, niets voelen'. Ik blufte als een motherfucker. 'Het doet me niks, het doet me niks, het doet me niks'. Het werd een automatisme wat in werking tradt zodra ik thuis kwam. Altijd voorbereid. Altijd op mijn hoede. Nooit ontspannen. Oorlog. Thuis was geen veilige haven maar vijandig grondgebied. Op geen enkele deur in huis mocht een slot dus zelfs op de plee liet ik mijn waakzaamheid niet los. Je hoeft geen psycholoog te zijn om te kunnen begrijpen dat jarenlang 24/7 in angst leven een pittig trauma oplevert. Hallo, ik ben Yvonne en ik ben getraumatiseerd is een statement dat niemand zal verbazen. Restjes angst liggen als kleine plasjes in de gaten in het wegdek in de straatjes van mijn ziel. Ik zeg het niet graag want het klinkt zo dramatisch maar ik ben getekend voor het leven. Sexueel misbruikt worden als kind tekent je voor de rest van je verdere leven.

 

Over Robert M. wil ik niet praten. Die lul verdient mijn tijd en aandacht niet. Wat me wel bezig houdt zijn de reacties van mensen. Om mij heen roepen mensen dat Robert M. moet boeten en het is mij opgevallen dat met 'boeten' meestal bedoeld wordt dat hij onder middeleeuwse omstandigheden gruwelijk en wreed aan zijn einde moet komen. Men wenst hem een pijnlijke en langzame dood, dingen worden geroepen over martelen en castreren, en natuurlijk doet het me goed dat zoveel mensen zo heftig reageren. De woede en afschuw van de samenleving voelt als een erkenning van mijn verleden en mijn litttekens. Maar ik zal je wat vertellen. De persoon die mij acht jaar lang heeft misbruikt is uiteindelijk een pijnlijke dood gestorven, eenzaam en alleen in een ziekenhuis, bijna blind, met een lichaam dat helemaal was opgevreten door kanker. Voel ik mij daardoor beter? Nee. Ik ben blij dat hij dood is en het feit dat hij in zijn eentje stierf zie ik als een vorm van gerechtigheid. Maar de kanker die hem sloopte, de pijnen, het fysieke leed, dat had niet gehoeven. Ik ben geen barbaar. Martelingen en ook de doodstraf beschouw ik als barbaars en onmenselijk. Ik ben geen pacifist, als mijn dierbaren of ikzelf in levensgevaar zouden zijn zou ik niet aarzelen om geweld te gebruiken en desnoods te doden, want ik geloof wel in (zelf)verdediging en bescherming. Maar mezelf verlagen tot het niveau van een sexual preditor, een praktizerend pedofiel, een verkrachter, een child molester? Nee. Nooit. Ik ben beter dan dat. Ik ben een goed mens en dat wil ik niet kwijt. Verder maakt het wat het verwerken van mijn jeugd betreft geen moer uit dat de dader zoveel fysieke pijn heeft geleden. Het doet helemaal niets af aan wat er allemaal met me is gedaan en aan de gevolgen die het voor mij had en heeft. Het maakt het niet minder, het maakt het niet makkelijker, het maakt het niet beter. De fysieke pijnen, het lichamelijke leed van de dader betekende niets voor mij. Ik voelde geen voldoening en ik beschouwde het niet als een terechte straf of als compensatie voor al het leed dat hij mij had aangedaan. Er bestaat geen compensatie voor sexueel misbruikt zijn. Er bestaat geen terechte straf voor sexueel misbruik. Oog om oog, tand om tand is zinloos.

 

Die beschadigde straatjes van mijn ziel, daar bloeien trouwens ook bloemen tegenwoordig. Er is onkruid gaan groeien in de scheuren en tussen de losse stenen en met het onkruid kwamen ook vlinders en lieveheersbeestjes en bijtjes en dikke hommels. Er is kleur, er is leven, en die straatjes hebben hun eigen karakter gekregen. Ik kan de boel niet fiksen maar dat hoeft ook eigenlijk niet. Ik ben geen slachtoffer meer, al heel lang niet meer. Ik ben getekend. En 32 jaar na het stoppen van al die ellende in mijn jeugd heb ik het recht verdiend om te stellen dat ik een prachtig kunstwerk ben geworden. Laat die dader van mij dat maar in zijn dooie reet steken.  Ik heb gewonnen!