Vijftig

Het was het jaar waarin JFK werd vermoord en waarin nog een heleboel andere nare dingen gebeurden maar dit moet een Positief stukje blog worden dus we skippen de narigheid en focussen ons op enkele Heuglijke feiten. Martin Luther King hield zijn I Have A Dream toespraak, Johhny Cash heeft een hit met Ring of Fire en Valentina Tereshkova wordt de eerste vrouw in de ruimte. Ergens in Amsterdam, bij tante Gonny en ome Wim, ziet in datzelfde jaar 55 cm. en 5 kilo baby voor het eerst het daglicht. En het was het jaar dat de vlaflip werd uitgevonden.

Die dikke, grote baby uit 1963 is uitgegroeid tot een 50-jarige dame van 170 cm en zo'n 67 kilo.  Vlaflip is er inmiddels in diverse smaken. Naar Martin Luther King zijn duizenden kinderen en honderden parken, scholen, straten en gebouwen vernoemd en Ring of Fire van Johnny Cash is door minstens 30 miljoen Youtube-viewers bekeken. Mevrouw Valentina Tereshkova leeft nog steeds en wordt tot op de dag van vandaag in Rusland beschouwd als een heldin. Er zit 50 jaar geschiedenis tussen 1963 en het heden. Vijf decennia. Ik ben dus net zo oud als de vlaflip. Wat betekent dat? Dat zal ik je vertellen. Het betekent dat ik lekkerder dan ooit in mijn vel zit. Elke dag dat je ouder wordt laat je een stukje angst los - dát is voor mij ouder worden. Sta ik in mijn door de zwaartekracht aangetaste blote tieten voor de spiegel naar mezelf te grijnzen omdat ik mezelf eindelijk, eindelijk een cool wijf vind en er zoveel lol in heb om te zijn wie ik ben. En die tieten, die vind ik sexy. Ouder worden is dé manier om van jezelf te leren houden zoals je bent. Dat ik mezelf zonder excuses met al mijn rare fratsen en gekkigheden vol trots aan de wereld durf, kan en wil presenteren beschouw ik als een vette beloning.

Ik geloof dat ik hier ben met een reden en een doel. Ik ben hier niet toevallig. Toeval komt niet voor in mijn boek. Alles gebeurt voor een reden en alles en iedereen hangt met onzichtbare draadjes aan elkaar vast. Elke seconde die ik leef telt en heeft in meer of mindere mate effect op de wereld, op het leven, op mensen. Ik ben de butterfly en alleen al door te ademen verander ik mijn omgeving. Mijn handelingen (bewust en onbewust) zijn mijn vleugels. Elke keer wanneer ik mijn vleugels uitsla laat ik de onzichtbare draadjes tussen jou en mij en de rest van de wereld vibreren. Ik denk dat ik geboren ben om te vliegen als een vlinder die zichzelf een cool wijf vindt. M'n vleugels zijn weliswaar hier en daar een beetje gehavend maar fuck dat. Ze zijn meer dan sterk genoeg om me te dragen. Van de 5 decennia die ik achter de rug heb heb ik er zeker 4 nodig gehad om zover te komen. Ik ben altijd mezelf geweest (doen alsof gaat mij slecht af) maar daar echt lol in hebben deed ik niet omdat ik wist dat er in mij nog een veel grotere portie 'mezelf' zat en dat kwam er maar niet uit. Snap je wat ik bedoel? Wanneer ik vroeger naar mezelf keek in de spiegel en me afvroeg 'Is that all there is?' wist ik het antwoord: Nee, en dat frustreerde me omdat ik er maar niet in slaagde om er meer van te maken. De 50% die ik was was écht maar die andere helft van mij sliep, zat verstopt of opgesloten, en het geweldige van ouder worden vind ik dat het gepaard gaat met het ontwaken, te voorschijn komen en de bevrijding van die overige 50%. Voor mij betekent ouder worden 100% worden.

Maar wat is in godesnaam een cool wijf dan? Daar zijn de meningen over verdeeld. Ik vind een vrouw een cool wijf wanneer ze authentiek is. Dat kan hartstikke irritant zijn, een authentiek wijf, maar tegelijk inspireren zulke vrouwen mij omdat zij óók 100% willen zijn, willen geven, willen laten zien. Maar authenticiteit alleen is niet genoeg. Want heb je een rottig karakter, dan ben je voor mij uncool. Margaret Thatcher was authentiek maar ze was ook een loeder. Uncool. Whoopie Goldberg, nou dát noem ik een cool wijf. En Pippi Langkous, hoewel ze een meissie is, maar dat doet niets af aan haar coolheid. Een warm hart is een vereiste. En dan mag ze best af en toe lastig zijn, hoor, dat hoort erbij, en ze mag rare fratsen en gekkigheden hebben maar wanneer mensen aan haar denken doen ze dat vooral met een glimlach. En weet je wat nou zo leuk is? Na 50 jaar geschiedenis en vlaflip en alles durf ik het eindelijk hardop te zeggen. Ik ben authentiek. Ik heb een warm hart. En ondanks dat ik af en toe lastig ben en ondanks maar soms ook dankzij mijn rare fratsen en gekkigheden zijn er voldoende mensen die aan mij denken met een glimlach. Op 100% zit ik natuurlijk nog niet, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik in de loop van de komende decennia aardig in de buurt zal komen. Ik heb de tijd. En sinds het hek van de dam is is er geen houden meer aan. Dat gevoel van binnen, dat gevoel van vrijheid wordt alleen maar groter en sterker.

Ik ben geboren in hetzelfde jaar als de vlaflip, 1963. (Goed wijnjaar trouwens.) Ik heb een blog geschreven wat nu, op dit moment, vandaag, door jou wordt gelezen. Voor heel even beweegt het onzichtbare draadje tussen jou en mij, heel zachtjes, door de trilling die veroorzaakt wordt door mijn 50-jarige vleugels. Dat vind ik leuk. Wat het effect zal zijn, dat weet ik niet. Mag je me wel laten weten, dan is het draadje geen eenrichtingsverkeer meer en ga jij effect op mij hebben, hoe vind je dat? Ga ik nu weer even 'n stukje vliegen. Kom ik je tegen?